جلال الدین سیوطی شافعی

درباره مؤلف

عبدالرحمن بن ابی بکر ملقب به جلال الدین سیوطی، مفسر، ادیب، حافظ، مؤرخ و از بزرگان علمای اسلامی است. او در سال 849 هـ ، ق در قاهره متولد شد و در آنجا نشو و نما یافت. پنج سال و هفت ماه داشت که پدرش فوت شد. سیوطی به تحصیل پرداخت و در تفسیر، هیأت، حدیث، فقه، نحو معانی، بیان، بدیع و لغت به کمال تبحر رسید، سپس به بلاد شام، حجاز، یمن، هند، روم و مغرب سفر کرد و در آخر به قاهره بازگشت چون به سن چهل سالگی رسید از مردم کناره گرفت و در ساحل نیل انزوا گزید و اکثر کتب خود را در آنجا تألیف کرد. در سحرگاة شب جمعه 19 جمادی الأول سال 911 هـ ، ق. در همانجا از جهان رفت. وی را در محلی به نام «قوچون» خارج باب العراقه در مصر دفن کردند. بیش از پنجصد تألیف به وی نسبت داده اند و اکثر تألیفاتش به دوران خودش شهرت جهانی و قبول عام یافت. تألیفات مهم او به شرح زیر است: 1- الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور. 2- تفسیر جلالین (قسمت آخر) 3- الاتقان فی علوم القرآن. 4- شرح السنن النسائی. 5- تدریب الراوی. 6- الأشباه والنظائر. 7- جمع الجوامع. 8- الألفیة فی الحدیث. 9- الألفیة فی القراءات الشعر. 10- عین الإصابة فی معرفة الصحابة. 11- بهجة المرضیة فی شرح الألفیة. 12- مفحمات الأقران فی علوم القرآن.