نشانه یازدهم: تلاش در جهت شیوع فساد و تباهی به نام اصلاح و نیکویی
﴿وَإِذَا قِيلَ لَهُمۡ لَا تُفۡسِدُواْ فِي ٱلۡأَرۡضِ قَالُوٓاْ إِنَّمَا نَحۡنُ مُصۡلِحُونَ ١١ أَلَآ إِنَّهُمۡ هُمُ ٱلۡمُفۡسِدُونَ وَلَٰكِن لَّا يَشۡعُرُونَ ١٢﴾[البقرة: ١١، ١٢]
«هنگامی که بدیشان گفته شود: در زمین فساد و تباهی نکنید . گویند:همانا ما اصلاحگر هستیم. هان ! ایشان بدون شک فسادکنندگان و تباهی پیشگانند و لیکن (به سبب غرور و فریب خوردگی خود به فسادشان) پی نمی برند».
منافق با کارهای غلط خود به شیوع فساد و تباهی در جامعه دامن می‌زند و وقتی به او گفته شود، چرا از خدا نمی‌ترسی؟ در جواب می‌گوید: من کار بدی نکرده‌ام. اگر من نکنم دیگران می‌کنند و ... . در حالی که خودش در دل می‌داند که آن کار او باعث گسترش فساد و تباهی خواهد شد.