۴- قطره بینی
علمای متأخر در مورد آن دو دیدگاه دارند:
دیدگاه اول: قول به باطل شدن روزه توسط این قطره است و ابن باز /و ابن عثیمین/بر این قول‌اند و در اثبات دیدگاه خود به حدیث مرفوع لقیط بن صبره استدلال کرده‌اند که پیغمبر صفرموده: «وبالغ في الاستنشاق إلاَّ أن تکون صائماً» یعنی: «در استنشاق مبالغه و زیاده روی کن مگر وقتی که روزه‌ای».
این حدیث به صورت ضمنی بیان می‌کند که بینی به معده راه دارد و در این صورت استعمال قطره بینی برای شخص روزه‌دار ممنوع است.
نهی پیغمبر صاز مبالغه و زیاده روی در استنشاق، متضمن نهی از دخول چیز اندک نیز می‌باشد زیرا حتی در صورت زیاده روی در استنشاق نیز مقدار ناچیزی از آن وارد بدن می‌شود.
دیدگاه دوم: بنابراین دیدگاه قطره بینی روزه را باطل نمی‌کند. قائلان به این قول قطره بینی را بر باقیمانده مضمضه قیاس نموده‌اند زیرا مقدار بسیار ناچیزی از این قطره به معده می‌رسد. حجم این قطره ۰۶/۰ سانتی متر مکعب بوده و تازه از این حجم نیز مقدار خیلی ناچیزی به معده می‌رسد که از آن چشم پوشی می‌شود.
به علاوه اصل بر صحت روزه است و بطلان روزه توسط قطره بینی محل تردید است، بنابراین اصل، صحت روزه می‌باشد زیرا یقین با شک زایل نمی‌شود.
هر دو دیدگاه مستدل و قوی هستند.