مقصود آفرينش
بنام خداوند یکتا و بی‌نیاز
انسان بهترین موجودی است که در این کائنات آفریده شد است، لذا آفریدگار دانا و توانا در این باره مای‌فرماید: ﴿لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ ٤﴾[التين: ۴].
«به يقين انسان را در نيكوترين قوام آفريديم».
و چون بهترین موجود است به والا‌ترین مقام و منزلت از سوی پروردگار نائل آمده است ﴿۞وَلَقَدۡ كَرَّمۡنَا بَنِيٓ ءَادَمَ﴾[الإسراء: ۷۰]. «و به راستى فرزندان آدم را گرامى داشتیم».
بنابر این، تمام آنچه در این کائنات وجود دارد برای خدمت و آسایش او آفریده و رام گردیده است.
ابرو باد و مه و خورشید و فلک درکارند
تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار
شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری
پس خداوند متعال که اینهمه انسان را تکریم فرموده عبث و بی‌هدف نبوده است.
بزرگ‌ترین هدفی که خداوند از آفرینش انسان در نظر داشته پرستش وی بوده است ﴿وَمَا خَلَقۡتُ ٱلۡجِنَّ وَٱلۡإِنسَ إِلَّا لِيَعۡبُدُونِ ٥٦﴾[الذاريات: ۵۶]. «و جنّ و انس را جز براى آنکه مرا بندگى کنند نیافریدهام».
پس خداوند از آفرینش تمام این کائنات و همه موجوداتی که در درون یا ماورای این کائنات است یک هدف داشته و آن پرستش اوست.