زمان اشاره‌کردن با انگشت سبابه در تشهد
اما زمان اشاره‌کردن با انگشت سبابه در تشهد، همان ابتدای نشستن و خواندن تحیات می‌باشد، اما اینکه در بین علما مشهور شده که هنگام گفتن لا إله إلا الله آن را بالا می‌آورند از نظر روایی دلیل صحیح ندارند، و تنها دلیل‌شان این است که می‌گویند: اشاره با سبابه نشان توحید است، لذا باید هنگام شهادتین بالا آورده شود.
اما باید بگوییم: آیا اگر فردی همان ابتدا دستش را به عنوان توحید بالا بیاورد، نشان توحید نمی‌باشد یا چیزی از وی کم می‌گردد؟ ثانیاً با عموم احادیثی که نشان می‌دهد پیامبر ج در همان اول نشستن با انگشت سبابه اشاره می‌کردند و آن را بلند می‌کردند چه کار می‌کنند؟ پس بالا آوردن سبابه در همان ابتدا هم نشان توحید است؛
امام مسلم / روایت می‌کند:
حَدَّثَنَا[٤٢] قُتَيْبَةُ، حَدَّثَنَا لَيْثٌ، عَنِ ابْنِ عَجْلَانَ، ح قَالَ: وَحَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ - وَاللَّفْظُ لَهُ - قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو خَالِدٍ الْأَحْمَرُ، عَنِ ابْنِ عَجْلَانَ، عَنْ عَامِرِ بْنِ عَبْدِ اللهِ بْنِ الزُّبَيْرِ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: «كَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا قَعَدَ يَدْعُو، وَضَعَ يَدَهُ الْيُمْنَى عَلَى فَخِذِهِ الْيُمْنَى، وَيَدَهُ الْيُسْرَى عَلَى فَخِذِهِ الْيُسْرَى، وَأَشَارَ بِإِصْبَعِهِ السَّبَّابَةِ، وَوَضَعَ إِبْهَامَهُ عَلَى إِصْبَعِهِ الْوُسْطَى، وَيُلْقِمُ كَفَّهُ الْيُسْرَى رُكْبَتَهُ».
عبدالله بن زبیر ب می‌گوید که پیامبر ج هرگاه (در نماز می‌نشستند) و دعا می‌کردند دست راستش را روی ران راست و دست چپش را روی ران چپش قرار می‌دادند و با انگشت سبّابه اشاره می‌کردند و انگشت ابهامش را بر انگشت وسط و کف دست چپش را روی زانویش قرار می‌دادند.
و هنگام اشاره‌کردن با انگشت سبابه فقط باید به انگشت سبابه نگاه کرد و تا آخر نماز هم باید آن را بالا نگه داشت؛ چرا که امام نسایی / با اسناد صحیح روایت کرده است:
أَخْبَرَنَا[٤٣] يَعْقُوبُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، حَدَّثَنَا يَحْيَى، عَنِ ابْنِ عَجْلَانَ، عَنْ عَامِرِ بْنِ عَبْدِ اللهِ بْنِ الزُّبَيْرِ، عَنْ أَبِيهِ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ «كَانَ إِذَا قَعَدَ فِي التَّشَهُّدِ، وَضْعَ كَفَّهُ الْيُسْرَى عَلَى فَخِذِهِ الْيُسْرَى، وَأَشَارَ بِالسَّبَّابَةِ لَا يُجَاوِزُ بَصَرُهُ إِشَارَتَهُ».
عبدالله بن زبیر ب می‌گوید: پیامبر ج هرگاه برای تشهد می‌نشست کف دست چپش را روی ران چپ قرار می‌داد و با انگشت سبابه اشاره می‌کرد و نگاهش از انگشتش تجاوز نمی‌کرد و چشمش فقط به انگشت سبابه‌اش بود.
پس کل مطلب ما این گردید که هنگام نشستن برای تشهد:
در همان ابتدا انگشت سبابه را بالا می‌آوریم و بدون تکان‌دادنش تا آخر نماز، به آن نگاه می‌کنیم.
وآخر دعوانا أن الحمد لله رب العالمين
[٤٢]- مسلم (ش ١٣٣٦) / نسایی (ش ١٢٧٥) / ابن خزیمه (ش ٧١٨) / ابن حبان (ش ١٩٤٣ و ١٩٤٤) / ابونعیم، المستخرج علی مسلم (ج ٢ ص ١٨٠) / دارقطنی (ج ١ ص ٣٤٩) / بزار (ش ٢٢٠٦ و ٢٢٠٥ و ٢٢٠٤) / حمیدی، المسند (ش ٨٧٩) / ابن ابی شیبه (ج ٢ ص ٣٦٩) / عبد بن حمید، المسند (ش ٩٩) / بیهقی، سنن کبری (ش ٢٨٩٤ و ٢٩٠٢) / احمد (ش ٢ / ١٦١٠٠).
[٤٣]- نسایی (ش ١٢٧٥) / ابن خزیمه (ش ٧١٨) / ابن حبان (ش ١٩٤٤) / بیهقی، سنن کبری (ش ٢٩٠٢) / ابوداود (ش ٩٩٢) / ابویعلی، المسند (ش ٦٨٠٧) / احمد (ش ٢ / ١٦١٠٠).