حضرت علی در هجرت پيامبرص

پیامبراکرمصوقتی همراه حضرت ابوبکرسبه مدینه هجرت کرد، حضرت علی÷را به جای خویش گذاشت، و حضرت علی در رختخواب پیامبرصخوابید.

شیعه معتقد است مسئله جانشینی و خلافت از همان اوایل بوده است، مثل یوم الانذار که شیعه اعتقاد دارد در آنجا هم پیامبرصعلی را به عنوان جانشین خود معرفی کرده است.

حالا ما از شیعیان می‌پرسیم: اگر علی جانشین پیامبرصبوده وقتی مشرکین به داخل منزل پیامبرصریختند و جانشین او را در رختخواب مشاهده کردند چرا او را نکشتند؟

بطور حتم جانشین هرکس بسیار مهم است، چون بعد از او زمام امور را به دست می‌گیرد، مخصوصاً در مورد پیامبرصو علی÷، چون پیامبرصبه هنگام هجرت بیش از پنجاه سال داشته است، و حضرت علی جوانی حدود بیست ساله بوده، و بعد از رحلت پیامبرصسالها حکومت می‌کرده است، و اگر جانشین پیامبرصبود پس می‌بایست مشرکین اقدام به قتل او می‌کردند.

آنکه او تن را بدین سان پی کنـد
حرص میری و خلافت کی کند؟
زان به‌ظاهر کوشد اندر جاه وحکم
تا امیـران را نمایـد راه و حکـم
تا امـیری را دهــد جانی دگـر
تا دهـد نخـل خلافــت را ثمــر

(مثنوی معنوی - مولوی)

در قرآن کریم خطاب به پیامبرص هم ﴿لَا تَحۡزَنۡ﴾ آمده است، پس شما شیعیان به پیامبرصهم توهین کنید که چرا غمگین شده؟!

شما که از توهین به ابوبکر و صحابه شرم و حیا ندارید، به پیامبرصهم توهین کنید، و خیال خودتان را یکباره راحت کنید.

در سوره آل عمران آیه ۱٧۶ آمده:

﴿وَلَا يَحۡزُنكَ ٱلَّذِينَ يُسَٰرِعُونَ فِي ٱلۡكُفۡرِۚ إِنَّهُمۡ لَن يَضُرُّواْ ٱللَّهَ شَيۡ‍ٔٗاۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ أَلَّا يَجۡعَلَ لَهُمۡ حَظّٗا فِي ٱلۡأٓخِرَةِۖ وَلَهُمۡ عَذَابٌ عَظِيمٌ ١٧٦﴾[آل‌عمران: ۱٧۶].

«ای پیامبر، تو اندوهناک مباش که گروهی به راه کفر می‌شتابند، آنها به خداوند هرگز زیان نرسانند، و خدا می‌خواهد که آنان را هیچ نصیبی در عالم آخرت نباشد، و نصیبشان عذاب سخت خواهد بود».

در سوره نحل آیه ۱۲٧ نیز آمده:

﴿وَٱصۡبِرۡ وَمَا صَبۡرُكَ إِلَّا بِٱللَّهِۚ وَلَا تَحۡزَنۡ عَلَيۡهِمۡ وَلَا تَكُ فِي ضَيۡقٖ مِّمَّا يَمۡكُرُونَ ١٢٧﴾[النحل: ۱۲٧].

«و (تو ای پیامبر) صبر کن، و صبر تو فقط براى خدا و به توفیق خدا باشد!، و بر آنها غمگین مباش و از مکر و حیله آنان دلتنگ مباش».

در سوره مائده آیه ۴۱ نیز آمده:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلرَّسُولُ لَا يَحۡزُنكَ ٱلَّذِينَ يُسَٰرِعُونَ فِي ٱلۡكُفۡرِ مِنَ ٱلَّذِينَ قَالُوٓاْ ءَامَنَّا بِأَفۡوَٰهِهِمۡ وَلَمۡ تُؤۡمِن قُلُوبُهُمۡۛ وَمِنَ ٱلَّذِينَ هَادُواْۛ سَمَّٰعُونَ لِلۡكَذِبِ سَمَّٰعُونَ لِقَوۡمٍ ءَاخَرِينَ لَمۡ يَأۡتُوكَۖ يُحَرِّفُونَ ٱلۡكَلِمَ مِنۢ بَعۡدِ مَوَاضِعِهِۦۖ يَقُولُونَ إِنۡ أُوتِيتُمۡ هَٰذَا فَخُذُوهُ وَإِن لَّمۡ تُؤۡتَوۡهُ فَٱحۡذَرُواْۚ وَمَن يُرِدِ ٱللَّهُ فِتۡنَتَهُۥ فَلَن تَمۡلِكَ لَهُۥ مِنَ ٱللَّهِ شَيۡ‍ًٔاۚ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ لَمۡ يُرِدِ ٱللَّهُ أَن يُطَهِّرَ قُلُوبَهُمۡۚ لَهُمۡ فِي ٱلدُّنۡيَا خِزۡيٞۖ وَلَهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٞ ٤١﴾[المائدة: ۴۱].

«ای پیغمبر، غمگین از آن مباش که گروهی از آنان که به زبان اظهار ایمان کنند و به دل ایمان نیاورند به راه کفر می‌شتابند (و نیز اندوهناک مباش) از آن یهودانی که جاسوسی کنند، سخنان فتنه و دروغ را بسیار گوش دهنده هستند، و گوش دهنده هستند به قوم دیگری که پیش تو نیامده‌اند، کلمات را از مواضع و معانی خود تحریف می‌کنند و به همدیگر می‌گویند: اگر این را که ما می‌خواهیم داده شدید پس او را بگیرید و اگر عطا نشدید پس دوری بجوئید و هرکس را خدا به آزمایش و رسوائی افکند هرگز تو او را از قهر خدا نتوانی رهانید، آنها کسانی هستند که خدا نخواسته دلهاشان را از پلیدی کفر و جهل پاک گرداند، آنان را در دنیا ذلت و خواری نصیب است، و در آخرت عذاب بزرگ مهیاست».

و در سوره انعام آیه۳۳ نیز آمده:

﴿قَدۡ نَعۡلَمُ إِنَّهُۥ لَيَحۡزُنُكَ ٱلَّذِي يَقُولُونَۖ فَإِنَّهُمۡ لَا يُكَذِّبُونَكَ وَلَٰكِنَّ ٱلظَّٰلِمِينَ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ يَجۡحَدُونَ ٣٣﴾[الأنعام: ۳۳].

«ما می‌دانیم که کافران در تکذیب تو سخنانی می‌گویند که تو را افسرده و غمگین می‌سازد که آن ستمکاران نه تنها تو را بلکه همه آیات رسولان خدا را انکار می‌کنند».

و در سوره فرقان آیه ۴۱ آمده:

﴿وَإِذَا رَأَوۡكَ إِن يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا ٱلَّذِي بَعَثَ ٱللَّهُ رَسُولًا ٤١﴾[الفرقان: ۴۱].

«(ای رسول ما، غمگین مباش) که این کافران هرگاه تو را ببینند کاری ندارند جز آنکه تو را به تمسخر گرفته و گویند: آیا این مرد همانستکه خدا به رسالت خلق فرستاده».

و در سوره لقمان آیه۲۳ آمده:

﴿وَمَن كَفَرَ فَلَا يَحۡزُنكَ كُفۡرُهُۥٓۚ إِلَيۡنَا مَرۡجِعُهُمۡ فَنُنَبِّئُهُم بِمَا عَمِلُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ ٢٣﴾[لقمان: ۲۳].

«ای رسول ما،) تو از کفر هرکه کافر می‌شود محزون مباش که رجوعشان به سوی ماست، و ما آنان را سخت از کیفر کردارشان آگاه می‌سازیم که همانا خدا از اسرار دلهای (خلق) آگاهست».

اگر کسی بگوید: پیامبرصدر این آیات برای هدایت نشدن کافران غمگین بوده، و نه برای جانش، ولی ابوبکر برای جانش غمگین شده. در جواب می‌گوئیم:

اولاً: شما از کجا می‌دانید ابوبکر برای جانش غمگین بوده؟ مگر شما علم غیب دارید و از ضمیر انسانها آگاهید؟!!

ثانیاً: ابوبکر نیز برای پیامبر صغمگین بوده نه برای خودش، و اگر از مشرکین ترسی داشت در همان ابتدا در مکه مسلمان نمی‌شد.

ثالثاً: در بسیاری از آیات قرآن که خواهیم آورد پیامبران برای خودشان ترسیده‌اند، و حتی در آیه به آنها «لا تخف» خطاب شده، یعنی مترس و نه ﴿لَا تَحۡزَنۡ﴾که از حزن و اندوه است، مثل آیاتی که به حضرت موسی÷خطاب شده است.

آیات زیر در مورد سایر پیامبران در قرآن می‌باشد که به آنها﴿لَا تَحۡزَنۡ﴾ و «لا تخف»خطاب شده است:

سوره طه آیه ٧٧:

﴿وَلَقَدۡ أَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنۡ أَسۡرِ بِعِبَادِي فَٱضۡرِبۡ لَهُمۡ طَرِيقٗا فِي ٱلۡبَحۡرِ يَبَسٗا لَّا تَخَٰفُ دَرَكٗا وَلَا تَخۡشَىٰ ٧٧﴾[طه: ٧٧].

«و به موسی وحی کردیم که بندگان مرا شبانه از شهر مصر بیرون بر راهی خشک از میان دریا بر آنها پدید آور و نه از تعقیب و رسیدن فرعونیان ترسناک باش و نه بترس».

سوره طه آیات ۶٧ و ۶۸:

﴿فَأَوۡجَسَ فِي نَفۡسِهِۦ خِيفَةٗ مُّوسَىٰ ٦٧ قُلۡنَا لَا تَخَفۡ إِنَّكَ أَنتَ ٱلۡأَعۡلَىٰ ٦٨﴾[طه: ۶٧-۶۸].

«در آنحال موسی سخت بترسید * گفتیم: مترس که تو بر آنها البته همیشه غلبه و برتری خواهی داشت».

سوره طه آیه ۴۶:

﴿قَالَ لَا تَخَافَآۖ إِنَّنِي مَعَكُمَآ أَسۡمَعُ وَأَرَىٰ ٤٦﴾[طه: ۴۶].

«خدا فرمود: هیچ مترسید که من با شمایم می‌شنوم و می‌بینم».

سوره طه آیه ۲۱:

﴿قَالَ خُذۡهَا وَلَا تَخَفۡۖ سَنُعِيدُهَا سِيرَتَهَا ٱلۡأُولَىٰ ٢١﴾[طه: ۲۱].

«خدا فرمود: عصا برگیر و از آن مترس که ما او را به صورت اول بر می‌گردانیم».

سوره الشعراء آیه ۱۲:

﴿قَالَ رَبِّ إِنِّيٓ أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ ١٢﴾[الشعراء: ۱۲].

«(موسی) گفت: پروردگارا، از آن می‌ترسم که مرا تکذیب کنند».

سوره الشعراء، آیه ۲۱:

﴿فَفَرَرۡتُ مِنكُمۡ لَمَّا خِفۡتُكُمۡ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكۡمٗا وَجَعَلَنِي مِنَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ ٢١﴾[الشعراء: ۲۱].

«پس هنگامى که از شما ترسیدم فرار کردم و پروردگارم به من حکمت و دانش بخشید، و مرا از پیامبران قرار داد!».

سوره نمل، آیه ۱۰:

﴿وَأَلۡقِ عَصَاكَۚ فَلَمَّا رَءَاهَا تَهۡتَزُّ كَأَنَّهَا جَآنّٞ وَلَّىٰ مُدۡبِرٗا وَلَمۡ يُعَقِّبۡۚ يَٰمُوسَىٰ لَا تَخَفۡ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ ٱلۡمُرۡسَلُونَ ١٠﴾[النمل: ۱۰].

«و عصاى خود را بیفکن، پس چون آن را دید که مى‏جنبد، گویى که آن مارى است. روى به پشت کرد و باز نگشت [فرمودیم:] اى موسى، مترس. که رسالت یافتگان در نزد من نمى‏ترسند».

در سوره قصص آیات ٧ و ۱۳ و ۲۵ و ۳۱ خطاب ﴿لَا تَحۡزَنۡ﴾ و «لا تخف» آمده است، و در سوره عنکبوت آیه ۳۳ خطاب به حضرت لوط÷هم «لا تخف» آمده، و هم ﴿لَا تَحۡزَنۡ﴾:

﴿وَلَمَّآ أَن جَآءَتۡ رُسُلُنَا لُوطٗا سِيٓءَ بِهِمۡ وَضَاقَ بِهِمۡ ذَرۡعٗاۖ وَقَالُواْ لَا تَخَفۡ وَلَا تَحۡزَنۡ إِنَّا مُنَجُّوكَ وَأَهۡلَكَ إِلَّا ٱمۡرَأَتَكَ كَانَتۡ مِنَ ٱلۡغَٰبِرِينَ ٣٣﴾[العنکبوت: ۳۳].

«و چون رسولان ما نزد لوط آمدند، (لوط) از آمدن آنها اندوهگین و دلتنگ گردید، (فرشتگان) گفتند: هیچ بیمناک و غمگین مباش که ما تو را با اهل بیتت غیر از آن زن (کافرت) که در میان اهل هلاک وامانده، همه را نجات دهیم».

سوره ذاریات آیه ۲۸ خطاب به حضرت ابراهیم÷ ﴿لَا تَخَفۡۖ﴾آمده است:

﴿فَأَوۡجَسَ مِنۡهُمۡ خِيفَةٗۖ قَالُواْ لَا تَخَفۡۖ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَٰمٍ عَلِيمٖ ٢٨﴾[الذاریات: ۲۸].

«(ابراهیم) از آنها احساس وحشت کرد بدو گفتند: هیچ مترس، و او را به پسر دانا بشارت دادند».

در سوره آل عمران آیه ۱۳٩ خطاب به مسلمین ﴿لَا تَحۡزَنُواْ﴾آمده است، پس لابد شما شیعیان تمام مسلمین را بی‌ایمان و ترسو می‌دانید، و فقط خود را شجاعترین افراد روی کره زمین می‌دانید.

﴿وَلَا تَهِنُواْ وَلَا تَحۡزَنُواْ وَأَنتُمُ ٱلۡأَعۡلَوۡنَ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ١٣٩﴾[آل‌عمران: ۱۳٩].

«و [در انجام فرمان‏هاىِ حق و در جهاد با دشمن‏] سستى نکنید و [از پیش آمدها و حوادث و سختى‏هایى که به شما مى‏رسد] اندوهگین مشوید که شما اگر مؤمن باشید، برترید».

همانطور که مطالعه کردید در تمامی این آیات خطاب ﴿لَا تَحۡزَنۡ﴾ و «لا تخف»حتی به پیامبران اولوالعزم شده است، ولی چون متاسفانه عوام از قرآن بی‌خبرند، هر حرفی که روحانیون بگویند فوری قبول می‌کنند و نمی‌گویند: این صحبت تو با قرآن مخالف است، و چرا ما را بی‌جهت گمراه می‌کنی؟ امیدواریم شما خواننده عزیز در مورد سایر مسائل دیگر نیز مثل همین آیه بروید و تحقیق کنید تا آخرت خویش را به خاطر مشتی دروغ به باد ندهید، در پایان نکته‌ای قابل توجه را در این آیه می‌آوریم:

در سوره توبه آیه ۴۰ آمده که﴿لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَا﴾ یعنی: «غمگین مباش که خدا با ماست»، مطلب مورد نظر ما در مورد ﴿ٱللَّهَ مَعَنَا﴾ است، اکثر علما می‌دانند که بهترین تفسیر آیات قرآن تفسیر آیه با آیه است، یعنی این آیه را با آیات دیگر معنی کنیم، حال ما می‌پرسیم در قرآن الله معنا و همراهی خداوند نسبت به چه کسانی آمده است، هر شخص عادی که مقداری از سوره‌های قرآن را خوانده باشد می‌داند که در همه جای قرآن الله معنا یا در مورد صابرین است مثل: مع الصابرين یا متقين، مع المتقين و یا مؤمنين و غیره ... و در هیچ جا در مورد افراد ظالم، منافق و غاصب خلافت چنین چیزی نیست، پس در آیه ۴۰ سوره توبه که فرموده: ﴿ٱللَّهَ مَعَنَا﴾ یعنی: «خدا با ماست»، یعنی خدا با ابوبکر و پیامبرصاست، و آنها را یاری می‌کند، چنانکه یاری هم کرد، و این یکی از بزرگترین امتیازات حضرت ابوبکرساست، ولی متاسفانه روحانیون و علمای شیعه از بازگو کردن آن بخل می‌ورزند، و تازه توهین هم می‌کنند و می‌گویند: چرا به ابوبکر خطاب ﴿لَا تَحۡزَنۡ﴾آمده است؟!!

پایان

پاییز ۱۳۸۶ هجری شمسی