دوم: دیدگاه شیعه نسبت به اصحاب پیامبر جو أمهات المؤمنين
شیعه معتقد هستند که اصحاب و مادران مؤمنانش بعد از وفات پیامبرجمرتد گشته و از دین رو برتافته‌اند، و از جمله روایاتی که از زبان امامانشان جعل نموده‌اند روایتی است که کلینی آنرا نقل کرده است:
«بعد از فوت پیامبر ججز سه نفر همۀ مردم مرتد شدند». [الکافی: (۸/۲۴۵)]
آن‌ها از میان اصحاب پیامبر جابوبکر صدیق و عمر فاروقلرا از بدگویی و شناعت بیشتری نسبت به سایر اصحاب برخوردار نموده‌اند.
و همچنین مجلسی از یکی از موالی علی بن حسینسنقل کرده که گفته است:
«پدرم عادت داشت که برخی اوقات به خلوت می‌رفت، یک مرتبه بر او وارد شدم و از او خواستم که راجع به حال و وضع آن دو نفر یعنی (ابوبکر و عمر) مرا خبر دهد. گفت: آن‌ها کافر هستند و جز کافر کسی آن‌ها را دوست ندارد». [بحار الأنوار: (۶٩/۱۳۸) باب: کفر المخالفین و النواصب].
و مجلسی می‌گوید: «از جمله مسایلی که از ضروریات دین امامیه محسوب می‌گردند موارد زیر می‌باشند:
۱- اعتقاد به حلال بودن متعه (صیغه).
۲- برائت از ابوبکر، عمر، عثمان، معاویه، یزید بن معاویه، و همۀ کسانی که با امیر المؤمنین÷و یا سایر ائمه به جنگ و ستیز پرداختند و همۀ کسانی که در قتل حسینسشرکت داشتند،
و گفتن جملۀ "حی علی خیر العمل"در اذان». [العقائد: ص ۵۸]
آن‌ها صریح و روشن در مورد ام المؤمنین عائشه صدیقهلبدگویی می‌نمایند و ایشان را نعوذ بالله به فاحشه کاری!!! متهم می‌کنند، در حالی که الله متعال در ده آیه از سورۀ نور که تا روز قیامت تلاوت می‌شود عائشه صدیقهلرا تبرئه نموده و پاکی وی را ثابت نموده است.
از جمله روایات آن‌ها در این خصوص مطلبی است که محمد شیرازی که از جملۀ علمای بزرگشان می‌باشد روایت نموده، آنجا که می‌گوید:
«دلیل چهلم: آنچه که راجع به ملامت و عیب و نقص‌های دشمنان اهل بیت÷روایت شده از جمله چیزهایی است که بر امامت ائمۀ اثنی عشری و کفر و دوزخی بودن عائشه دلالت می‌کند، و این مستلزم حقیقت مذهب ما و حقیقت ائمۀ اثنی عشر ما می‌باشد». الاربعین في امامة الائمة الطاهرین: ص ۶۱
این است عقیده و باور شیعه در خصوص اصحاب کرام و مادران مؤمنین که بیان داشتیم، حال آیا مسلمان عاقل بدان رضایت می‌دهد، در حالی که در قرآن کریم آیۀ زیر را تلاوت می‌نماید:
﴿وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ١٠٠﴾[التوبة: ۱۰۰].
«پیشگامان نخستین مهاجران و انصار ، و کسانی که به نیکی روش آنان را در پیش گرفتند و راه ایشان را به خوبی پیمودند، الله عزوجل از آنان خوشنود است و ایشان هم از الله خوشنودند ، و الله برای آنان بهشت را آماده ساخته است که در زیر (درختان و کاخ‌های) آن رودخانه‌ها جاری است و جاودانه در آنجا می‌مانند . این است پیروزی بزرگ و رستگاری سترگ».
و آیا مسلمان راستین راضی می‌گردد که در مورد همسر گرامی رسولجعائشه صدیقهلچنین بهتانی را زمزمه کند؟ درحالیکه قرآن کریم می‌فرماید:
﴿إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِكُمْ وَتَقُولُونَ بِأَفْوَاهِكُمْ مَا لَيْسَ لَكُمْ بِهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَيِّنًا وَهُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيمٌ١٥﴾[النور: ۱۵].
«هنگامی که آن بهتان را از زبان یک‌دیگر می‌گرفتید و با زبانهای خویش‌سخنی می‌گفتید که به آن علمی نداشتید و آن را کاری سهل و ساده تلقی می‌کردید با این‌که آن امر نزد الله بس بزرگ است»یعنی: گناه و مجازات آن بس بزرگ است.
﴿وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ مَا يَكُونُ لَنَا أَنْ نَتَكَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَكَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِيمٌ١٦﴾[النور: ۱۶].
«و چرا وقتی آن را شنیدید، نگفتید: ما را نرسد که به آن سخن بگوییم خداوندا! این بهتانی است بزرگ»و پاک‌است الله سبحان از این‌که چنین بهتانی به همسر پاکیزه رسول محبوبش زده شود. یعنی: وقتی این بهتان را شنیده بودید، باید از سر تعجب و استبعاد (سبحان‌الله) می‌گفتید، آری! می‌گفتید: بارالها! تو را به پاکی یاد می‌کنیم! برای این‌که تعجب خویش را از حال این گروهی که این تهمت‌ها را به همسر پاک رسول الله به‌هم بستند، آشکار ساخته باشید.