پرهیزگاری است و لیکن!
* برادر جوانم، منظریست در رمضان که بسیار شاهد آنیم: جوانی را می‌بینیم غرق در منجلاب شهوات و بی‌پروا در ارتکاب بدترین و بزرگترین گناهان و بی‌اعتنا به اساسی‌ترین و آشکارترین عبادات.
باز همین جوان را می‌بینیم در این ماه مبارک در پی دانستن مسائل خرد و زیر نماز و روزه است مانند این که: هنگام وضو چند قطره خون ناخودآگاه از بینی اش خارج شده، آیا این در وضو اثر دارد؟ و یا هنگام عبور از خیابان غباری به دهانش رفته است، حکم آن چیست؟ وی در طرح این سؤال خود بسیاری جدی است، و حتی اگر بر وی قضا و کفاره‌ایی آید برای پذیرفتن آن آمادگی کامل دارد.
برادر عزیزم! سؤال‌نمودن در باره مسائل عبادت که گاهی انسان با آن برخورد می‌نماید چیز ارزنده‌ایست و کسی حق ندارد که آن را رد نماید و مبتلا بودن فرد به گناه، حق وی را در اهتمام‌دادن و پرسش در باره طاعات و عبادات سلب نمی‌کند.
* و لیکن آیا با من موافق نیستی که افرادی امثال این جوان در تناقضی بسر می‌برند که به مشکل می‌توان برای آن تفسیری یافت؟ پس چرا در باره پرسش و عنایت به این احکام زهد و پرهیزگاری بخرج داده در حالیکه دانسته و عمداً مرتکب اعمال حرام حتی که گناهان کبیره می‌شود؟!.