روايتى از انقلاب عاشورا و شهادت حسين رضى الله عنه
روايتى از انقلاب عاشورا و شهادت حسين رضى الله عنه
حادثه كربلا از وقايع مهم اسلام است كه مقاصد و مفاهيم والا و پر ارزشی در بر دارد. عمق اين تراژدی بقدری بزرگ اســـت كه بـا گذشت چندين قرن، با فرا رسيدن روز عاشورا، خاطره اندوه بار شهادت مظلومانه حسين رضی الله عنه و ياران باوفايـــش در اذهـان ميليونها انسان مومن وآزاده تداعی می‌شود و موج عواطف و احساسات انسانی و ايمانی در سينه هايشان به تلاطم می‌افتد از ايـن رو، نبايد داستان حادثه كربلا و شهادت حضرت حسين رضی الله عنه را مساله ساده ای تصور كرد و به سادگی از كنار آن گذشت زيرا داستان كربلا است كه برای الله قيام می‌كند و انسانيت را به نهضتی فـرا می‌خوانـد كه اساس آن آزادی، عدالــت و نهضت فرزند رسول الله صلی الله عليه وسلم او می‌خواهـد تا مردم از ظلم و جور حاكمان زمان «رهايی يابند و عدل و قسط و برادری و برابری در همه جـا گسترش يابـد شرافت و برای تحقق اين آرمان والا و الهی «باعشق ايمان و باكمال شجاعت و شهامت قدم بر می‌دارد. و در نهايت با شهادت وجود با ارزش خويش به همگان درس آزادگی و عزت می‌آموزد. لذا بجاست كه در سال عزت و ا فتخار حسينی و به مناسبت سالروز شهادت آن بزرگ مرد تاريخ، اين حركت انقلابی و تاريخی مورد مطالعه خوانندگان گرامی قرار گيرد.
نام و نسب
ايشان ابو عبدالله، حسين بن علی بن ابی طالب، فرزند دوم علی بن ابی طالب و فاطمه زهرا بنت رسول الله است.
حضرت حسين لقبهای متعددی دارند كه برخی عبارتند از: سيد، فی، ولی، مبارك، سبط، شهيد كربلا (1) برخی حسين را سيدالشهداء نيز لقب داده اند؛ و اين لقب برای حضرت حسين كاملا بجاست زيرا رسول اكــرم «سيدالشهدا حمزه بن عبدالمطلب، و رجل قام الی امام جائر فامره ونهاه فقتله»(2) سرور شهيدان حمزه بن عبدالمطلب است و مردی كه در مقابل حاكم ظالم قيام می‌كند واو را امر به معروف و نهی از منكر كند و به دست او كشته شود.
ولادت
روز ولادت حسين رضی الله عنه در پنجم شعبان سال چهارم هجری در مدينه منوره به دنيا آمد، رسول اكرم صلی الله عليه وسلم بی نهايت خوشحال گرديد و شادمانه به ديدار فرزندزاده خود شتافت، كام او را با آب دهان خويش متبرك ساخته و در حق وی دعای خير نمود آنگاه پيامبر صلی الله عليه وسلم فرمود: پسرم را چه نام نهاده ايد؟ علی رضی الله عنه در جواب پيامبر صلی الله عليه وسلم گفت: او را «حرب» جـنـگـاور نامـيـده ام؛ پيامبر تبسم زد و فرمود: نام او «حسين» است (3) در روز هفتم ولادت حضرت حسين رضی الله عنه گوسندی عقيقه كرد و فرمود: موی سرش را بچينند و هم وزن آن نقره صدقه دهند.(4)
حضرت حسن و حسين در دوران كودكی خود، همواره مورد عنايت و لطف بيش از حد پيامبر صلی الله عليه وسلم و آن دو را فرزندان خود ناميدند و هرگاه نزد دخترشان فاطمه (رضی الله عنها) می‌آمدند، می‌فرمودند: فرزندانم را به نزد من بيـاوريـد؛ گـاهی اوقــات آن حـضرت می‌فرمود: «هما ريحانتای من الدنيا»(5) ؛ آن دو، دوگل خوشبوی من در دنيا هستند.«الحسن والحسين سيداشباب اهـل الجنه»(6) حسن و حسين، سيد و سرور جوانان بهشتی اند. يعلی بن مره می‌گويند: روزی حسين رضی الله عنه در كوچه بـازی می‌كـرد، رسـول اكرم صلی الله عليه وسلم دستهای مباركش را دراز كرد. حسين رضی الله عنه به اين سو وآن سو می‌رفت، پيامبر صلی الله عليه وسلم او راخندانـد و بـغـل گرفت، يك دست را زير ذقن و دست ديگرشان را بالای سر حسين قرار دادند و فرمودند :((حسين منی وأنا من حسين، أحب الله من أحب حسينا)) حسين از من است ومن از حسين ام، الله دوست بدارد كسی را كه حسين را دوست می‌دارد.
جابر بن عبدالله روايت می‌كندكه رسول اكرم صلی الله عليه وسلم فرمودند:((من سره أن ينظر إلی رجل من أهل الجنه فلينظر إلی الحسين بن علي))(7) هر كس دوست دارد به مردی از اهل بهشت بنگرد، به حسين بن علی نگاه كند.
در روايات متعددی آمده است كه رسول اكرم صلی الله عليه وسلم حسين را بر دوش خود سوار می‌كرد و او را به سينه خود می‌چسـپاند و دهان و گلوی وی را می‌بوسيد كه همه اين روايات، دلالت بر اين فضائل و مناقب والای ايشان دارد؛ علامه محدث بزرگوار، شـاه عبدالحق دهلوی رحمه الله می‌فرمايد: ((به حسب شرف ذات و طهارت طينت و پاكی جوهر، هيچ كس به فاطمه، حسن و حسين و ديگر اهل بيت نرسد)). (8)
بزرگداشت حضرت حسين رضی الله عنه در ميان صحابه پيامبرصلی الله علیه وسلم
خلفای راشدين صحابه گرامی پيامبر صلی الله عليه وسلم حسن و حسين رضی الله عنهما را بی نهايت دوست می‌داشتند و همواره آنان را مـــورد بزرگداشت و احترام قرار ميدادند: حضرت ابوبكر رضی الله عنه در مورد بزرگداشت و احترام به اهل بيت می‌فرمايد :«ارقـــبوا محمدا فی اهـــــــل بيت»(9)؛ حرمت پيامبر صلی الله عليه وسلم را در مورد احترام به اهل بيت ايشان، مراعات كنيد. عقبه بن حارث می‌گويد: روزی ابوبـــــــكر را ديدم كه حضرت حسن را بلند كرده و می‌گويد: فدايت باد پد
