درس اول: ایمان و باور به خدای بزرگ
پیش از هر چیز باید بدانیم که به وجود آمدن این جهان و همه‌ی آن‌چه در آن است، از آن جمله، پدید آمدن آسمان‌ها و زمین، انسان و تمام نعمت‌های دیگر دلیل بر وجود پروردگاری آگاه و تواناست.
هنگامی که همه‌ی جهان و موجودات آن به ویژه انسان با خواست خدا پدید آمده‌اند، به غیر از او هیچ‌کس و هیچ چیزی شایسته پرستش و پناه بردن نیست، چون تنها او آفریننده و پدید آورنده است. تنها اوست که باید مقام فرمانروایی و فریاد‌رسی را داشته باشد؛ و در عبادت نیز نباید کسی و یا چیزی با او شریک بشود.
بر اساس همین حقیقت است که سود و زیان تنها در اختیار خداست و مالک و تصمیم‌گیرنده‌ی روز قیامت تنها اوست و تنها خود اوست که شایسته است از او درخواست کمک و یاری بشود.
برای روشن نمودن آن حقیقت‌ها در جهان هستی، خداونداز روی مهربانی و دلسوزی پیام و نامه‌هایی آسمانی را به وسیله پیامبران فرستاده تا انسان‌ها با حقیقت و مسئولیت‌های خود آشنا شوند و از سرگردانی و گمراهی رهایی پیدا کنند.
معنای پرستش خداوند این است که در همه زندگی خود از برنامه‌های خداوند پیروی کنیم و در سایه راهنمایی‌های او، زندگی دنیایی خود را سر و سامان بدهیم.