درس چهارم: ادب و رفتار با دوستان و رفیقان
هر وقت آنها را دیدیم با گشاده‌رویی سلام می‌کنیم و با احترام برخورد می‌کنیم.
با هر نامی که دوست دارند آنها را صدا می‌زنیم.
مانند برادر و خواهر خودمان دوست‌شان می‌داریم.
هر چیزی را که ندانستیم از آنان می‌پرسیم، هر آن‌چه را که نمی‌دانستند، اگر ما اطلاعاتی داشتیم به آنان یاد می‌دهیم. در کارهی درس و تکلیف مدرسه به آنها کمک کنیم و دوست داریم هم‌چون خود ما در درس خواند‌ن‌شان موفق باشند.
سر کلاس و وقت درس معلم با دوستانمان صحبت نمی‌کنیم، تا باعث سردرگمی آنان نشویم.
هر یک از آنان که مریض شد به عیادش می‌رویم و شفایش را از خداوند می‌خواهیم.
به پدر و مادر دوستانمان احترام می‌گذاریم، و هر جان آنها را دیدیم به ایشان سلام می‌کنیم.
وقتی که حضور ندارند هرگز از آنها بدگویی و غیبت نمی‌کنیم و در میان دوستان و همسایگان سخن‌چینی نمی‌کنیم.
در معاشرت با آنها حد وسط را رعایت می‌نماییم و به اندازه‌ای که لازم است با آنان رفت و آمد می‌کنیم.
به هنگام ناراحتی از آنها دلجویی می‌کنیم و به هنگام شادی به آنها تبریک می‌گوییم.