[مقدمه‌ی نویسنده]
اَلْـحَمْدُ للهِ الَّذِيْ أَذِنَ لِعِبَادِهِ الدُّعَاءَ، وَجَعَلَ مِنَ الْوَسَائِلِ إِلَيْهِ الإِيْمانَ وَالتَّوبَةَ وَالْبُکَاءَ، وَالصَّلاَةُ عَلَى مُحَمَّدٍ خَاتَمِ الْأَنْبِياءِ، وَعَلَى آلِهِ وَأَتْبَاعِهِ الْأَتْقِيَاءِ.
سپاس و ستایش ذات مقدس پروردگار عظیم‌الشّأنی را سزا است که با کمال بزرگی و بی‌نیازی و عزت، درهای لطف و مرحمت و مهربانی و عطوفت خود را بر بندگان خود گشوده و کوچک و بزرگ و صالح و طالح و مطیع و عاص و مؤمن و کافر را اذن عام و رخصت داده که هر ساعت و دقیقه از شب و روز و گاه و بیگاه و خلوت و جلوت او را بخوانند، با خود او بدون واسطه مکالمه و خطاب نمایند.
در کتاب خود سورة المؤمن، آیۀ ۶۰ فرموده: ﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ٱدۡعُونِيٓ أَسۡتَجِبۡ لَكُمۡ﴾«و پروردگار شما گفته است: مرا بخوانید تا برای شما اجابت کنم». و در همین آیه، دعا و خواندن خود را عبادت شمرده و فرموده: ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِي سَيَدۡخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ﴾[المؤمن: ۶۰]. یعنی: «هر کسی که از عبادت من [که دعا باشد]، تکبّر ورزد بزودی داخل دوزخ گردد با کمال خواری».و دستور داده با حضرتش مناجات و عرض و حاجت کنند و حوائج خود را با او در میان بگذارند، نه امیر گذاشته و نه حاجبی و دربانی، و نه وزیری گماشته و نه وکیل و معرفی.
هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بخواه
کبر و ناز و حاجب و دربان درین درگاه نیست.
هر کس در هر جا که خواهد می‌تواند با جناب او سخن گوید، او به هر دل و هر زبانی آگاه است. نه مترجم می‌خواهد و نه واسطه و رشوه‌ای.
و نفرموده مقربین مرا بخوانید و یا کسی را واسطه و همراه بیاورید، بلکه فرموده، ایمان و تقوی و زاری خود را وسیله دانید و این‌ها را بجوئید نه آنکه این‌ها را بخوانید، چنانکه در سوره مائده آیه‌ی ۳۵ فرموده:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَيۡهِ ٱلۡوَسِيلَةَ﴾.
یعنی: «ای مؤمنین، از خدا بترسید و بسوی او وسیله‌ای بجویید».
و نفرموده: «ادعوا الوسيلة» وسیله را بخوانید.
شبانه‌روزی پنج مرتبه از روی جود و کرم بندگانش را به درگاه خود خوانده، تا به او تقرب جویند و با او تجدید عهد بندگی کنند، عجب خدای کارساز بنده‌نواز دانای راز بی‌نیازی است. «فَشُکْراً لَهُ ثُمَّ شُکْراً لَهُ».