اسم‌های مکروه
طبری می‌گوید: نامگذاری به اسم‌هایی که دارای معانی زشت است یا در آن تزکیه نفس وجود دارد یا معانی دشنام را داراست، شایسته نیست. ابن حجر/بعد از نقل گفته‌ی طبری، از ابو داود نام‌هایی را که پیامبر جتغییر دادند برای ما نقل میکند. (البته ابو داود جهت اختصار اسناد را حذف نموده است) عاصی (گناه‌کار، طغیانگر)، عزیز (از نام‌های خداوند)، عُتله (شدت و غلظت)، شیطان (از ریشه شطن به معنی دور)، حُکم (که داور حقیقی خداوند است)، غُراب (کلاغ ـ از ریشهی غَرْب به معنای بْعد و دوری)، حُباب (نوعی مار)، شهاب (اخگر) و حرب (جنگ)
وُصال (حمله و هجوم)، سُهام (تغییرکردن رنگ در اثر لاغری)، نهاد (پستان برجسته)، غاده (نرم اندام)، فتنه (آشوبگر)، هیام (عاشق سر گشته)، حیفاء (کمر باریک)، و میاوه (زن لرزان)، و قیاس بر این اسامی، تمام اسم‌هایی را که لفظ دین یا اسلام به آن‌ها اضافه شده، مانند عز الدین، شمس الدین، صلاح الدین، محیی الدین، ناصر الدین، نور الدین، ضیاء الدین، سیف الاسلام، نور الاسلام و …، به دلیل عظمت و شکوه این دو لفظ(اسلام و دین) و نیز به وجود آمدن حالت کذب و دروغ به هنگام صدا زدن شخص، در حالی که مستحق آن لقب نیست. نامگذاری به این نام‌ها طبق نظر اکثر علما مکروه است. برخی از علما که چنین القابی به آن‌ها داده شده است، همانند امام نووی (محیی الدین) و ابن تیمیه (تقی الدین)، دوست نداشتند که با این القاب صدا زده شوند.
توجه: نامگذاری به نام‌هایی که در فرهنگ اسلامی نیست، به شرطی جایز است که معانی مخالف شرع نداشته باشد و همچنین این اسامی سبب خود باختگی و تقلید از فرهنگ غیر اسلامی و بیگانه نگردد.