نمونه‌هایی از تشویق تابعین به نوشتن احادیث:
خطیب بغدادی/از حسن بصری روایت می‌کند که او گفت: «هیچ چیز همانند کتاب، علم را محافظت نمی‌کند، ما علم را می‌نویسیم تا از آن محافظت کنیم».
و از سعید بن جبیر روایت می‌کند که گفت: «من نزد ابن عباسبمی‌نوشتم تا اینکه دفترم پر می‌شد سپس روی دمپایی‌ام می‌نوشتم و سپس در کف دستم».
و از صالح بن کیسان روایت می‌کند که او گفت: «من و ابن شهاب زهری با هم علم می‌آموختیم. به هم گفتیم که سنتها را می‌نویسیم. پس هر آن چه از رسول الله ج آمده بود را نوشتیم سپس او گفت: آن چه از صحابه به ما رسیده را نیز بنویسیم زیرا سنت است.
گفتم: سنت نیست و من نمی‌نویسم.
او نوشت و من ننوشتم، او برد و من باختم».
و از ابن شهاب زهری روایت می‌کند که می‌گفت: «اگر به خاطر احادیث ناپسند و ناشناخته‌ای که از مشرق می‌آمدند نبود، نه حدیثی را می‌نوشتم و نه اجازه به نوشتن می‌دادم».
و خطیب/از معاویۀ بن قرة روایت می‌کند که گفت: «ما علم کسی را که نمی‌نوشت علم به حساب نمی‌آوردیم».
نوشتن احادیث در زمان تابعین گسترش فراوانی یافت، چنانچه نوشتن امر لاینفک مجالس و دروس علم شده بود.
در این عصر صحیفه‌های فراوانی نوشته شد که دکتر مصطفی الأعظمی تعداد بسیاری از آن‌ها را در کتابش «دراسات فی الحدیث النبوی» آورده است.