زمین بهشت

زمین بهشت از مشک و زعفران است و سنگ‌های آن از در و یاقوت است که می‌درخشند و دارای گل‌ها و میوه‌های بسیار زیبا و دلنشین است که بوی خوش آن‌ها از مسافت‌های بسیار دور به مشام می‌رسد که به اهلش صفا و صمیمیت و سرور می‌بخشد.

پیامبر گرامی اسلامجاین‌گونه زمین بهشت را این‌گونه وصف می‌کنند:

عن أبي هريرةسقال: قال رسول اللهج: «حصباؤها اللؤلؤ والیاقوت و ترابها الزعفران. ومن یدخل ینعم ولا یباس ویخلد لا یموت لا تبلی ثیابة ولا یفنی شبابة» [۱۴].

حضرت ابوهریره از پیامبر اسلامجروایت می‌کند که آن حضرت فرمودند: سنگریزه‌های بهشت از لؤلؤ و یاقوت و خاک آن از زعفران است. کسی داخل آن شود در ناز و نعمت است تهی‌دست نمی‌گردد و جاوید خواهد بود و مرگ هرگز به سراغش نمی‌آید و لباسش کهنه نمی‌شود و جوانیش از بین نمی‌رود.

پیامبر اکرمجدر تعبیری دیگر چنین می‌فرمایند:

«أرض الجنة بیضاء عرصتها صخور الکافور، قد أحاط به المسک مثل کثبان الرمل أنهار مطردة فیجتمع فیها أهل الجنه أدناهم وآخرهم فیتعارفون فیبعث الله ریح الرحمة فتهیج علیهم ریح المسک فیرجع الرجل إلى زوجه وقد أزداد حسناً وطیباً فتقول له: لقد خرجت من عندي وأنا بک الآن أشد إعجاباً».

زمین بهشت سفید، میدان‌گاه آن از صخره‌های کافور است، مشک همه جای آن را مانند ذرات ریگ فرا گرفته است و نهرهای عمومی وجود دارد و بهشتیان ادناترین و بالاترین در آن اجتماع می‌کنند و با یکدیگر آشنا می‌شوند، در این هنگام خداوند نسیم رحمت را می‌فرستد تا بوی مشک آن‌ها را خوشبو کند، پس هر شخصی به سوی همسرش برمی‌گردد در حالی‌که حسن و جمال و خوشبویی او افزایش یافته است. پس همسرش به او می‌گوید: قبل از رفتن تو من عاشق تو بودم اما الان بیشتر به تو عشق می‌ورزم.

این ترکیب زیبای بهشت، در بهشتیان سرور و خوشحالی زیاد ایجاد می‌کند که اهل آن نظاره‌گر این زیبایی‌ها هستند.

برادر و خواهر مسلمان! برای رسیدن به این مکان باصفا، باید تلاش کرد:

﴿خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦﴾[المطففین: ۲۶].

برای رسیدن به این نعمت‌های ابدی، باید در این مسابقه از دیگران سبقت گرفت، (و زندگی‌ای برپایه ایمان و عمل صالح داشت).

بی‌رنج گنج میسر نمی‌شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

﴿وَمَا عِندَ ٱللَّهِ خَيۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓۚ﴾[القصص: ۶۰].

«و آن‌چه نزد خدا است، بهتر و پاینده‌تر است». [۱۵]

[۱۴] أصله فی مسلم، انظر: شرح النوی، ج ۱۷، ص ۱۷۴، کتاب الجنة و نعیمها، ورواه احمد واللفظ له والترمذی والبزار والطبرانی فی الأوسط و ابن حبان فی صحیحه. [۱۵] الجنة والنار، دکتر زکریا عبدالرزاق المصری.