اصل امامت

قبل از اینک تحقیق و بررسی روایت و دلالت آن بر امامت را شروع کنیم باید بدانیم اختلاف در امامت یک مسئله اصلی است. چون امامیه معتقدند امامت اصلی از اصول دین است و هر کس آن را انکار کند کافر است، کلینی از جعفر صادقس روایت کرده است که او گفت: «امیرالمؤمنین علی سامام بود ... هر کس آن را انکار کند مانند این است که خدا و پیامبرش را انکار کرده باشد». (اصول کافی / ۱۸۵۱).

در روایت دیگر از امام جعفر صادق سآمده است «برای مردم چیزی کافی نیست جز شناخت ما، هر کس ما را شناخت مؤمن، و هر کس ما را انکار کرد کافر است». (اصول کافی ۱/۱۸۷)

محمدرضا مظفر می‌گوید: «معتقدم امامت اصلی از اصول دین است که ایمان جز با آن کامل نمی‌شود». (عقائد الشیعه ص ۴۳).

آیۀ الله خویی می‌گوید: «شکی در کفر آنان نیست زیرا انکار ولایت و انکار حتی یکی از امامان و اعتقاد به خلافت غیر آنها موجب کفر و ضلالت است و اخبار متواتر آشکارا منکر ولایت را کافر می‌دانند». (مصباح الفقاهه ۲/۱۱)

و زنجانی می‌گوید: مقام امامت مانند نبوت است» (عقائد الامامیه ص ۷۵).

و ابن المطهر حلی به بزرگتر از آن تصریح می‌کند و می‌گوید: «امامت لطفی عام و نبوت لطفی خاص است و انکار لطف عام بدتر از انکار لطف خاص است». (الالفین ص ۸۹).

همچنین آیت الله هادی تهرانی می‌گوید: «امامت والاتر از نبوت است». (ودایع النبوه ص ۱۱۴).

آیه الله کاظم حائری این امر را تثبیت می‌کند و می‌گوید: «آنچه از روایات برمی‌آید این است که مقام امامت بالاتر از مقامات دیگر -بجز مقام ربوبیت- است که ممکن است انسان به آن برسد». (الامامه وقیاده المجتمع ص ۲۶).

چون امامت به اصلی اساسی مانند نبوت یا بالاتر از آن تبدیل گشته است قبل از اینکه برای اثبات آن به روایت نیازمند باشیم باید با نص صریح و قطعی الدلاله قرآن اثبات گردد.