قاعده کلی در ثبوت اساس عبادات

اساس تمام عبادتها با قول صریح آیات محکم قرآن که مجالی برای انکار یا تأویل ندارند ثابت می‌شوند و منکر آنها کافر است زیرا عملاً قرآن را انکار نموده و انکار قرآن کفر است.

و هرگز هیچ عبادتی با آیه متشابهی بیان نشده است که چند معنا را برساند و تأویل و تفسیر آن به چند وجه ممکن باشد. والا خداوند در آن واحدی ما را از امری نهی می‌کند و دوباره آن را بر ما واجب می‌گرداند. یقیناً خداوند ما را از اتباع متشابه نهی می‌کند و می‌فرماید:

﴿ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ﴾[ال عمران: ٧]

«او کسی است که کتاب را که شامل آیات محکم که محور کتاب هستند و آیات متشابه بر شما نازل کرد. ولی کسانی که در دل آنها انحراف وجود دارد از آیات متشابه تبعیت می‌کنند».

یعنی او برای هر عبادتی دلیلی قطعی و صریح از آیات محکم بیان کرده است و جائز نیست عبادتی را از آیات متشابه استنباط کنیم.

دلیل نماز، روزه، زکات، حج، جهاد و عبادات دیگر امثال آنها با آیات صریح و قاطع بیان شده است و نیازمند تأویل وتفسیر هیچ عالمی یا توضیح روایتی جز در فرعیات نیستند.

برای مثال بحث زکات را به میان می‌آوریم که با خمس درآمد تشابه دارد.