دُعای مُستجاب
پیامبر اسلام ج فرمودند هرگاه بنده‌ای را غم و اندوهی لاحق گردید با کلمات زیر خداوند را بخواند خداوند غم و اندوهش را به راحت و خوش‌دلی تبدیل خواهد نمود، دعا اینست:
«اللَّهُمَّ إِنِّى عَبْدُكَ وَابْنُ عَبْدِكَ وَابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِى بِيَدِكَ مَاضٍ فِىَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِي قَضَاؤُكَ أَسْأَلُكَ بِكُلِّ إسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَداً مِنْ خَلْقِكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِى كِتَابِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِى عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِى وَنُورَ صَدْرِى وَجَلاَءَ حُزْنِى وَذَهَابَ هَمِّى. إِلاَّ أَذْهَبَ الله هَمَّهُ وَحُزْنَهُ وَأَبْدَلَهُ مَكَانَهُ فَرَجاً» [٧۲].
«بار الها! من غلام و پسر غلام و پسر کنیز توام، اختیارم در دست تو است، حکم تو دربارۀ من اجر است، قضاوت تو دربارۀ من عین عدالت است، به تمام اسم‌هایت از تو سؤال می‌کنم، اسم‌هایی که خود را به آن مسمی کرده‌ای یا در کتاب خود نازل فرموده‌ای، یا یکی از مخلوقاتت را آموخته‌ای یا که در لوح محفوظ نزد خودت محفوظ داشته‌ای (از تو می‌خواهم) که قرآن را بهار دلم و نور سینه‌ام و از بین برندۀ غم و اندوهم قرار دهی».
عَبدُالرب سید زاده
۱۵/۱۲/۱۴۱۲ﻫ.
[٧۲] صحيح رواه أحمد ۱/۴۵۲.