هیئت و شکل اهل بهشت
خداوند تبارک و تعالی اهل جنت را به کامل‌ترین صورت که بشر را برآن خلق کرده، آفریده و آن صورت و شکل و هیئت حضرت آدم÷می‌باشد، و این آفرینش به این علت است تا سعادت اهل بهشت را در نعمت‌های جاویدان همیشگی خود کامل نماید.
همچنانکه خداوند چهره‌های اهل بهشت را به بهترین صورت آفریده، اخلاق آن‌ها را نیز بهترین و زیباترین اخلاق قرار داده‌اند، زیرا اهل جنت دارای اخلاق نیکوی یک مرد می‌باشند، چنانکه آن حضرت جمی‌فرماید: «أَخْلاَقُهُمْ عَلَى خُلُقِ رَجُلٍ وَاحِدٍ عَلَى صُورَةِ أَبِيهِمْ آدَمَ سِتُّونَ ذِرَاعًا فِى السَّمَاءِ» [۲٧].
ترجمه: «اخلاق‌شان مانند اخلاق یک مرد می‌باشد، به شکل پدرشان آدم÷شصت متر – به درازی – آسمان می‌باشند».
این زندگی راحت و آسوده در بهشت که سرشار از محبت و صفا و صمیمیت و برادری و الفت می‌باشد، چقدر زیبا و شیرین است، چنان که خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: ﴿وَهُدُوٓاْ إِلَى ٱلطَّيِّبِ مِنَ ٱلۡقَوۡلِ وَهُدُوٓاْ إِلَىٰ صِرَٰطِ ٱلۡحَمِيدِ ٢٤﴾[الحج: ۲۴]. «و [در دنیا] به سخن پاکیزه راه یافتند و به راه [خداوند] ستوده راهنمایى شدند». و همچنین می‌فرماید: ﴿لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ ١١﴾[الغاشيه: ۱۱].
ترجمه: «در آنجا سخن یاوه‌ای نخواهند شنید».
در آیه‌ای دیگر می‌فرماید: ﴿وَنَزَعۡنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنۡ غِلٍّ إِخۡوَٰنًا عَلَىٰ سُرُرٖ مُّتَقَٰبِلِينَ ٤٧﴾[الحجر: ۴٧].
ترجمه: «و کینه‌توزی و دشمنی را از سینه‌های آن‌ها (اهل بهشت) بیرون می‌کشیم و (اهل جنت) برادرانه بر تخت‌ها روبروی هم می‌نشینند».
در بهشت هیچگونه کینه و خصومت و دشمنی، بغض و حسادت و اختلافی بین اهل جنت وجود ندارد و در آنجا مشاجره و جنگ و نزاعی رخ نمی‌دهد، بلکه آنجا جایگاه محبت و الفت و رحمت و سکینه و آرامش قلب است، رسول خدا جدر وصف اهل جنت فرموده‌اند که آن‌ها همه جوانانی ۳۳ ساله هستند، چنانکه آنحضرت جمی‌فرماید: «يدخل أهل الجنة جرداً مرداً، كأنهم مكحلون، أبناء ثلاث وثلاثين» [۲۸].
ترجمه: «اهل بهشت به صورت برهنه و بدون مو (و بدون ریش و سبیل و موی بدن) وارد بهشت می‌شوند، چنان که گویی چشم‌های آن‌ها سرمه زده و مانند مردان سی و سه ساله به نظر می‌رسند».
صفت خوب دیگری که اهل بهشت از آن بهره‌مند می‌باشند، این است که آن‌ها آب دهان و آب بینی ندارند، نه مدفوع می‌کنند و نه می‌خوابند، رسول خدا جمی‌فرماید: «النوم أخو الموت ولا ينام أهل الجنة» [۲٩].
ترجمه: «خواب برادرِ مرگ است و اهل بهشت نمی‌خوابند».
پس اهل ایمان در این دنیا چقد تنها و ناشناخته می‌باشند، آن‌ها با اطمینان قلب به سوی نعمت‌های زیبای بهشت می‌روند و زبان حال‌شان می‌گوید:
لا خير في العيش مادامت منغصة
لذاته بأذكار الموت والهرم
در زندگی این دنیا خوشی نیست، مادامی که لذات آن با ذکر موت و پیری تلخ شود. و یقیناً عیش و زندگی حقیقی مؤمنان در خانه همیشگی بهشت جاوید می‌باشد در جایی که پیری جوانی آن‌ها را و مرگ نعمت‌ها و زندگی ابدی آنان را نمی‌گیرد.
پس ای بنده خدا! چشم‌هایت را بر روی حقایق دنیا باز کن! تا آروزهای طولانی و غرور جوانی تو را در خواب غفلت فرو نبرد، زیرا آرزوها و خواهش‌های این دنیا تمامی ندارد و برآورده نخواهد شد، آگاه باش که بعد از جوانی پیری، بعد از پیری مرگ، و بعد از آن داخل قبر می‌شوی و به حساب و کتاب این دنیای تو رسیدگی می‌شود، یا اعمال نیک و عبادت تو در این دنیا این قدر زیاد است که به بهشت می‌روی و نعمت‌های جاویدان آن نصیب تو می‌شود، یا اینقدر اعمال ناشایست و نافرمانی در این دنیا انجام داده‌ای که به دوزخ داخل می‌شوی و عذابش دامن تو را می‌گیرد.
از خداوند بخشنده عفو و عافیت و حسن خاتمه را مسئلت دارم.
[۲٧]صحیح مسلم ۴ / ۲۱٧٩. [۲۸]صحیح الجامع ۶ / ۳۳٧. [۲٩]السلسلة الصحیحة ۳ / ٧۴.