حديث ۲۲

از ابى عبدالله جابر بن عبدالله انصارىسروایت است که: «أَنَّ رَجُلاً سَأَلَ رَسُولَ اللهِ جفَقَالَ: أَرَأَيْتَ إِذَا صَلَّيْتُ الْمَكْتُوبَاتَ، وَصُمْتُ رَمَضَانَ، وَأَحْلَلْتُ الْحَلاَلَ، وَحَرَّمْتُ الْحَرَامَ، وَلَمْ أَزِدْ عَلَى ذَلِكَ شَيْئاً، أَأَدْخُلُ الْجَنَّةَ؟ قَالَ: نَعَمْ» [۲۱].

«مردى از رسول اکرم جپرسید: ببین اگر نمازهاى فرض را بخوانم و روزه [ماه مبارک] رمضان را بگیرم و حلال را حلال بدانم [و آن را انجام دهم]، حرام را حرام بدانم [و از آن دورى کنم] و بر اینها چیزى دیگر نیفزایم، آیا داخل بهشت مى‌شوم؟ رسول الله جفرمود: بلى». این است معنى «حرمتُ الحرام». «از حرام دورى جستم». و معنى: «أحلَلتُ الحلال»، «[فقط] حلال را حلال شمردم».

[۲۱] رَوَاهُ مُسْلِمٌ.