حديث ۲۳

از ابى مالک حارث بن عاصم اشعرىسروایت است که رسول الله جفرمودند: «الطُّهُورُ شَطْرُ الإِيْمَانِ، وَالْحَمْدُ للهِ تَمْلأُ الْمِيزَانَ، وَسُبْحَانَ اللهِ وَالْحَمْدُ للهِ تَمْلآنِ -أَوْتَمْلأُ- مَا بَيْنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ، وَالصَّلاَةُ نُورٌ، وَالصَّدَقَةُ بُرْهَانٌ، وَالصَّبْرُ ضِيَاءٌ، وَالْقُرْآنُ حُجَّةٌ لَكَ أَوْ عَلَيْكَ، كُلُّ النَّاسِ يَغْدُو فَبَائِعُ نَفْسَهُ فَمُعْتِقُهَا أَوْ مُوبِقُهَا» [۲۲].

«طهارت و پاکیزگى نیمى از ایمان است؛ و الحمدلله، ستایش خداست که ترازوى نیکى‌ها را پر مى‌کند و سبحان الله و الحمدلله، میان آسمان و زمین را پر مى‌کند؛ و نماز، نور و روشنایى است؛ و صدقه، دلیل ایمان داشتن است؛ و شکیبایى، فروغ و پرتو ایمان است؛ و قرآن، دلیلى است به سود تو یا مدرکى به زیان تو. همه مردم چـون بامداد شود از خانه بیرون رفته و به تلاش و کوشش مى‌پردازند، پس خود را به خدا فروخته و آزاد مى‌کنند، یا خود را به هوا و هوس و مخالفت با خدا فروخته و هلاک مى‌کنند».

[۲۲] رَوَاهُ مُسْلِمٌ.