۱- عدم مبارزهء مذهبی جدی در برابر این پدیدهء شوم:
علما و دانشمندان دینی در این زمینه به یک فعالیت ومبارزهء اعتقادی وفکری نپرداختند، وعدم جدیت آن‌ها در این زمینه اینستکه: علم ودانش جمعی از علما و روحانیان مذهبی ما منحصر به متون محدود فقهی بوده، نه همت تحقیقی بالاتر از آن متون را دارند، و نه توانائی استخراج احکام را از نصوص شرعی.
چون حرمت مواد مخدر را در این متون فقهی علمای پیشین نیافتند؛ بنابراین در تحریم این مواد شک و تردید نمودند، غافل از اینکه این مواد در عصر و زمان علمای پیشین تا قرن ششم هجرى وجود نداشت، بعدها زمانیکه علما این مواد را شناختند، در بارءه آن بطور مفصل صحبت نموده‌اند.