۱ـ منزلگاه‌های بهشتی نصیبش می‌شود:
اگر به تو بگویند که هرگاه به فلان جا بروی، جایزه‌ای دنیوی نصیبت می‌گردد... اگر هم دور باشد به سوی آنجا می‌شتابی و تلاش بسیاری می‌کنی تا بدانجا برسی... خودت را به زحمت می‌اندازی... بر ناتوانی‌ات غلبه می‌کنی... و همچون مبارزی که به میدان جنگ می‌شتابد، به سوی آنجا شتاب می‌کنی... حال که رفتن تو به مسجد آسانتر... و اجر و ثوابش بزرگتر و فراوان‌تر است چه می‌کنی؟!!
بهتر نیست که دامن به کمر بزنی... و آماده و حاضر به یراق باشی؟
از ابو هریرهجنقل است که رسول خدا جفرمود: هرکه به مسجد رفت و آمد کند، به همان اندازه‌ای که رفت و آمد می‌کند خدا برای او در بهشت، منزلگاهی فراهم می‌کند. (روایت بخاری و مسلم).
این پاداشی است که بالاتر از آن نیست... و ثوابی است که سزاوار تحسین است!.
منزلگاهی جاودانه در بهشت‌های برین... اگر در زیبایی‌اش اندیشه کنی... و زینتش را به چشم ببینی... و منظره‌ی آن را نظاره کنی... و جلوه‌ی آن را به تماشا بنشینی... و از وسایل و اسباب... و جمال و نیکویی آن آگاه شوی، سخت متحیر و سرگشته خواهی شد!! و گرانبهاترین سرمایه‌های خود را برای رسیدن به آن صرف می‌کنی...
رسیدن به آن دشوار نیست... بلکه یک رفت و یک آمد است... پیاده روی و گردش است... گامهای ثابتی است که برای آبادسازی خانه‌ی خدا... و برای درخواست زکات جان و صفای احساس... به وسیله‌ی ذکر و یاد خدا، بر می‌داری. واقعاً که بهترین رستگاری است... وقتی که مؤذن اذان می‌گوید: "بشتابید به سوی نماز، بشتابید به سوی رستگاری"... حتی اگر تنها رستگاری همان منزلگاه نیکو در بهشت برین باشد، باز هم رفتن به مسجد قابل توجه و اهتمام بود... چرا که نه؟ در حالیکه فضایل آن فراوان و فوایدش بی‌شمار است!.
برادر! اگر خواستی واقعاً زمان را غنیمت بشماری، بهترین زمان آن وقتی است که به سوی رستگاری می‌شتابی.
نماز صبح را بخوان، خدا را صدا بزن و در تنگ غروب، شب زنده داری را غنیمت بشمار.
تا پاداش و حسنات حقیقی را نصیب بری و در بهشت برین الهی جای گیری.