قلب مشرکان

اگر در مساجد یا حسینیه‌های شیعیان بروید یا با اسامیی غیر اسامی الله تعالی روبه رو می‌شوید (مانند یا حسین و یا زهرا و ...) یا اسم مبارک الله تعالی را همراه با اسامی ائمه‌ی شیعیان می‌‌بینید که گاها یا بصورت حکاکی روی سقف یا دیوار مساجد و یا روی پارچه ای نوشته شده است.

سالروز شهادت امامشان را عزا می‌‌گیرند و امامشان را می‌خوانند و به طور مکرر یا حسین و یا علی و یا عباس می‌‌گویند و در آخر دست به دعا می‌‌گیرند و ده مرتبه یا الله می‌‌گویند تا بگویند ما خدا پرست و موحدیم!! بعدا می‌‌گویند: «اللهم عجل لوليك الفرج: خدایا! گشایش ولی خود (مهدی مزعوم) را سرعت بخش» و بعضا سه مرتبه آن را تکرار می‌‌کنند. و خود را مسلمان، موحد، یکتا پرست و شیعه‌ی علی بن ابی طالب سمی‌‌دانند.

و چه راست گفت الله تعالی که:

﴿وَإِذَا ذُكِرَ ٱللَّهُ وَحۡدَهُ ٱشۡمَأَزَّتۡ قُلُوبُ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِۖ وَإِذَا ذُكِرَ ٱلَّذِينَ مِن دُونِهِۦٓ إِذَا هُمۡ يَسۡتَبۡشِرُونَ٤٥﴾[الزمر: ۴۵].

ترجمه: «و هنگامی که الله به‌یگانگی یاد می‌‌شود، دل‌های کسانی که به آخرت ایمان نمی‌آورند، نسبت به توحید می‌‌گیرد و متنفر می‌‌شود و چون یادی از معبودان دیگر به میان می‌آید، ناگهان شادمان می‌گردند».

و این براستی شرح حال من قبل از هدایت است. گاها حتی از سر شرک زیاد حاضر بودم الله تعالی را یاد نکنم ولی غیر او را ذکر فراوان می‌کردم و خداوند مرا مورد رحمت خویش قرار دهد.

به مساجد شیعیان که می‌روید غیر ممکن است در یک ربع به غیر اسم الله تعالی اسمی دیگری نبرند بلکه فقط شرک می‌ورزند و نام این و آن را به اسم اینکه ائمه‌ی‌شان هستند می‌برند و بسیار از این بابت خرسند هستند.

ماه محرم را بعضا افضل از ماه رمضان می‌دانند؛ زیرا این ماه را فقط به ذکر حسین سمشغولند، و در ماه رمضان کمی از الله تعالی یاد می‌شود.

عید فطر و عید قربان را عید نمی‌دانند و چنان شادی نمی‌کنند که در روز غدیر خم یا نیمه شعبانشان بخاطر ذکر غیر خداوند شادی می‌کنند.

تمامی سالروزهای ولادت و شهادت ائمه‌ی‌شان را جشن یا عزا می‌گیرند، و در مساجد و هیئت‌هایشان به ذکر غیر خدا می‌پردازند و در آخر گاها یادی از الله تعای می‌کنند و ظهور مهدیشان را خواستارند ....

خداوند راهنماییشان کند.