جواب شبهه چهارم:
دانستن این نکته لازم است که الله تعالی بر انسان عبادت خالصانه را فرض نموده است که این امر از جمله حق الله بر بندگانش میباشد. چنانچه می‌فرماید: ﴿ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْیَةً إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ٥٥﴾[الأعراف: ۵۵] «با حالت زاری و پنهانی و در دل پروردگار خویش را بخوانید براستی او تجاوزگران را دوست ندارد.»دعا کردن عبادت است به همین دلیل دعا کردن از غیر الله شرک به اوست. چون تنها کسی که شایسته‌ی دعا نمودن و عبادت کردن است و می‌توان به او امید داشت، تنها خدایی میباشد که هیچ شریکی ندارد. حال که دانستیم دعا کردن، عبادت است و شب و روز، با حالت خوف و امید او را می‌خوانیم و عبادت می‌کنیم پس اگر در همان حال از پیامبری یا یکی دیگر از مخلوقات طلب چیزی کنیم در حقیقت در عبادت خداوند متعال کس دیگر را شریک نموده‌ایم. پروردگار عالم می‌فرماید: ﴿فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ٢﴾[الكوثر: ۲] «برای پروردگارت نماز بخوان و قربانی نما».پس اطاعت و قربانی کردن برای الله عبادت است و اگر آن را برای مخلوقی، پیامبری یا جنی یا غیر آن دو قربانی کنیم، به تحقیق غیر الله را در عبادت شریک او قرار داده-ایم.
مشرکانی که قرآن در زمان آنها نازل شد، ملائکه، صالحان و لات را عبادت می‌کردند و عبادت کردن‌شان به شکل دعا، ذبح، توکل و امثال این‌ها خود را نمایان می‌کرد و در همان حال به بندگی الله اعتراف می‌کردند و به این‌که تحت سلطه و قدرت خداوند هستند و اقرار می‌کردند به این‌که اوست امور را تدبیر می‌کند اما به خاطر جاه و منزلت آنها (پیامبران، ملائکه و...) به طرف‌شان دعا و امید شفاعت داشتند و این امر بسیار جدی و غیر قابل اغماض است.