اثبات نبوت و ارسال پیامبرص:
آیات بسیار متعددی در قرآن کریم آمده است که به دلالت عقل، بر صدق نبوت دیگر پیامبران به صورت عام و بر نبوت رسول اللهص به صورت خاص دلالت دارد. این ادلّه بسیار قوی و آشکار و واضح‌اند. چند آیه که تصدیق نبوت رسول اللهص را در بر دارد و اثبات کننده‌ی بعثت وی از جانب اللهﻷ است را، ذکر می‌کنیم:
۱- ﴿ذَٰلِكَ مِنۡ أَنۢبَآءِ ٱلۡغَيۡبِ نُوحِيهِ إِلَيۡكَۚ وَمَا كُنتَ لَدَيۡهِمۡ إِذۡ يُلۡقُونَ أَقۡلَٰمَهُمۡ أَيُّهُمۡ يَكۡفُلُ مَرۡيَمَ وَمَا كُنتَ لَدَيۡهِمۡ إِذۡ يَخۡتَصِمُونَ٤٤﴾[آل عمران: ۴۴] (این [جمله] از اخبار غیب است که به تو وحى مى‌کنیم، و [گرنه] وقتى که آنان قلم‌هاى خود را [براى قرعه‌کشى] مى‌افکندند تا کدام یک سرپرستى مریم را به عهده گیرد، نزد آنان نبودى؛ و [نیز] وقتى با یک‌دیگر کشمکش مى‌کردند نزدشان نبودى).
پیامبرص داستان پیامبران گذشته و اخبار امت‌های پیشین را به صورت مفصل و راست بیان داشته است؛ حال آن‌که این خبر‌ها و سرگذشت‌ها را از قوم خویش نیاموخته بود. از اهل کتاب هم نبود که نزد آنان آموخته باشد. حتی خبرهایی آورده است که با این تفاصیل، نزد خود اهل کتاب یافت نمی‌شود.
۲- ﴿وَمَا كُنتَ تَتۡلُواْ مِن قَبۡلِهِۦ مِن كِتَٰبٖ وَلَا تَخُطُّهُۥ بِيَمِينِكَۖ إِذٗا لَّٱرۡتَابَ ٱلۡمُبۡطِلُونَ٤٨﴾[العنكبوت: ۴۸] (و تو هیچ کتابى را پیش از این نمى‌خواندى و با دست [راست] خود [کتابى] نمى‌نوشتى، و گر نه باطل‌اندیشان قطعاً به شک مى‌افتادند).
این دلیل بسیار واضح و روشن است؛ چرا که رسول اللهص قدرت خواندن و نوشتن نداشته است و معجزه‌ای به نام قرآن آورده است.
۳- ﴿فَقَدۡ لَبِثۡتُ فِيكُمۡ عُمُرٗا مِّن قَبۡلِهِۦٓۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ١٦﴾[يونس: ۱۶] (قطعاً پیش از آن، روزگارى در میان شما به سر برده‌ام. آیا فکر نمى‌کنید؟).
﴿أَمۡ لَمۡ يَعۡرِفُواْ رَسُولَهُمۡ فَهُمۡ لَهُۥ مُنكِرُونَ٦٩﴾[المؤمنون: ۶۹] (یا این‌که پیامبرشان را نشناختند، از این رو او را انکار می‌کنند؟!).
این آیات هم دلیل واضح و روشنی است. زیرا رسول اللهص روزگاری در میان آنان زیسته بود و او را خوب می‌شناختند. به راست‌گویی، امانت‌داری و صالح بودنش باور داشتند. تا جایی که به او لقب «امین» دادند. چگونه می‌توانستند او را در خبر دادن از رسالتش تکذیب کنند؛ او که به مردم دروغ نمی‌گوید، آیا بر اللهﻷ دروغ می‌بندد؟!
۴- ﴿وَلَوۡ تَقَوَّلَ عَلَيۡنَا بَعۡضَ ٱلۡأَقَاوِيلِ٤٤ لَأَخَذۡنَا مِنۡهُ بِٱلۡيَمِينِ٤٥ ثُمَّ لَقَطَعۡنَا مِنۡهُ ٱلۡوَتِينَ٤٦ فَمَا مِنكُم مِّنۡ أَحَدٍ عَنۡهُ حَٰجِزِينَ٤٧﴾[الحاقة: ۴۴-۴۷] (و اگر [او] پاره‌اى گفته‌ها(ی دروغ) بر ما بسته بود، دست راستش را سخت مى‌گرفتیم، سپس رگ قلبش را پاره مى‌کردیم، پس هیچ یک از شما مانع [از عذاب] او نمى‌شد).
این آیه هم دلیلی واضح و روشن است. چرا که اگر کسی بخواهد به ادعای نبوت بر بندگان اللهﻷ دروغ ببندد، اللهأ رسوایش می‌کند تا مردم دچار شک و تردید نگشته و به اشتباه نیفتند. چگونه می‌شود یک نبی، دروغ‌گو باشد و اللهـ او را در میان مردم یاری کرده و قدرت بخشد. ما دیده‌ایم که الله متعال آنان که به دروغ ادعای نبوت کرده‌اند را، چگونه خوار و ذلیلشان کرده و کوس رسوایی آنان را دمید و دروغ‌شان را برای هر صاحب خِرَدی آشکار نمود.