۲۶- خودش را محاسبه کند و از خداوند، کمک بخواهد:

داعی باید خودش را محاسبه نماید و در این باره، سخنانش را معیار قرار دهد و به آنها خوب توجه کند. و سپس از خودش بپرسد که آیا به گفته‌هایش عمل می‌کند یا خیر؟ آنگاه از خدا بخواهد که او را ثابت قدم نگه دارد و کمک نماید. همچنین در آغاز هر سخنرانی و درس، نیز متوجه خدا شود و از او ثبات، فتح و هدایت، مسألت نماید.

در حدیث آمده است که نبی اکرم جمی‌فرمود: «اللهم بک أصول، وبک أجول، وبک أحاول».

یعنی: الهی! به توفیق تو حمله، حرکت و تلاش می‌نمایم.

بسیاری از علماء هنگام تدریس، دعای فوق را می‌خواندند. بعضی دیگر هم این دعا را می‌خواندند: «اللهم افتح علی فتوحاتك»یعنی: خدایا! دروازه‌های فتح و پیروزی را برایم بگشا.

برخی هم در آغاز در دل‌هایشان چنین می‌گفتند: «اللهم لا تکلنی إلی نفسي طرفة عین فأهلك». یعنی: خدایا! مرا به اندازه یک چشم به هم زدن به خودم واگذار مکن که در این صورت، هلاک می‌شوم.

زیرا اگر انسان، تنها به توانایی‌ها، امکانات، حافظه و صدای خودش، اعتماد کند، دچار مشکل می‌شود. پس باید دانست که فقط خداست که تنها یاری‌رسان می‌باشد.

بنابراین داعی باید در روز جمعه، و هنگامی که می‌خواهد به منبر برود، با فروتنی و التماس از خدا بخواهد تا کلمات و عبارات پرباری بر زبانش جاری سازد، سخنانش را مفید گرداند، او را به راه راست هدایت کند و در سخنرانی‌اش، موفق نماید. زیرا اگر خدا نخواهد، نه تنها کلماتی که بکار می‌برد، سودی بحالش نخواهد داشت؛ بلکه گاهی به او ضرر نیز می‌رسانند. یعنی عبارتی بر زبان می‌آورد که هم خود و هم دیگران را دچار مشکل می‌سازد و یا الفاظی می‌گوید که خلاف دین است. پس باید ازخدا توفیق و ثبات بخواهد. زیرا خدا، هرکس را که بخواهد، ثابت قدم نگه می‌دارد و کسی را که رها کند، شکست می‌خورد.