وقتی اذان به پایان بر پيامبر جدرود [٧]می‌گویم:
[بعد از درود] می‌گویم: «اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِِهِ الدَّعْوَةِ التَّامَّةِ، وَالصَّلاَةِ القَائِمَةِ، آتِ مُحَمَّداً الْوَسِيْلَةَ وَالْفَضِيْلَةَ، وَابْعَثْهُ مَقَاماً مَحْمُوْداً الَّذِيْ وَعَدْتَهُ، إِنَّكَ لاَ تُخْلِفُ الْمِيْعَادَ» [۸].
«بار الها! اى پروردگارِ این نداى کامل و نماز بر پا شونده، به محمد جوسیله «مقامى والا در بهشت» و فضیلت عنایت بفرما، و او را به «مقام شایسته‌اى» که وعده فرموده‌اى نایل بگردان، همانا تو خُلف وعده نمى‌کنى».
[٧] مسلم ۱/۲۸۸. [۸] البخاري ۱/۱۵۲ و آنچه در بین کروشه آمده از سنن بیهقی ۱/۴۱۰ روایت شده، و علامه عبدالعزیز بن باز در کتاب (تحفة الأخيار ص۳۸) سندش را حسن دانسته است.