وقتی لباسم را میپوشم نام خدا را بر زبان آورده و میگویم:
«الحَمْدُ للهِ الَّذِي كَسَانِي هَذَا (الثَّوْبَ) وَرَزَقَنِيه مِنْ غَيْرِ حَوْلٍ مِنّي ولا قُوةٍ» [۳۰].
«ستایش خداوندی را سزاست که این لباس را به من پوشانید و آن را روزی من کرد بدون توانایی و قدرت من».
[۳۰] أهل السنن بجز النسائی، نگا: إرواء الغلیل ٧/۴٧.