عرض اخبار اصول بر قرآن و عقول - بت شکن- جلد دوم
آیت الله العظمی سید ابوالفضل ابن الرضا برقعی قمیمعلومات کتاب
- مؤلف: آیت الله العظمی سید ابوالفضل ابن الرضا برقعی قمی
- مترجم: تالیف
- تاریخ انتشار: یک شنبه, ۱۷ خرداد ۱۳۸۸
- به روز رسانی: پنج شنبه, ۰۱ آذر ۱۴۰۳
- دیوی : 297/4
- صفحه: 493
- مشاهده : 418656
- دانلودها: 140512
چکیده کتاب
پژوهشی جامع درباره احادیث «اصول کافی» و ذکر موارد مغایرت آن با قرآن، سنت پیامبر اکرم و موازین عقل و منطق است. نویسنده بسیاری از مندرجات اصول کافی را خلاف عقل و قرآن دانسته و در مقدمه نسبتاً مفصلی با بهره گیری از منابع دست اول شیعی، دلایل ارجحیت و حجیت قرآن را نسبت به سنت و روایات به تفصیل بیان میکند. وی در ابتدا با بیانی موجز، شیوه تدوین احادیث شیعه را بیان داشته و علت و چگونگی ورود احادیث جعلی را به کتب و سپس تفکر شیعی شرح میدهد و انگیزهها و عواملی را بیان میکند که به این نابسامانی دامن زده اند. در ادامه هر یک از ابواب اصول کافی را به تفکیک و در قالب 182 فصل جداگانه بررسی نموده و احادیث جعلی آن را با ذکر دلایل قرآنی، سنت نبوی، روایات ائمه شیعه و بررسی سلسله راویان مشخص میسازد. این اثر، در کنار «مِرآة العقول» مجلسی و «صحیح کافی» محمد باقر بهبودی، یکی از مهمترین آثار در پالایش و تنقیح اصول کافی کلینی است.
- مؤلف: آیت الله العظمی سید ابوالفضل ابن الرضا برقعی قمی
- مترجم: تالیف
- تاریخ انتشار: یک شنبه, ۱۷ خرداد ۱۳۸۸
- به روز رسانی: پنج شنبه, ۰۱ آذر ۱۴۰۳
- دیوی: 297/4
- صفحه: 493
- مشاهده: 418656
- دانلودها: 140512
فهرست کتاب
- سخنی با خوانندگان کتاب
- مقدمه
- آشنایی با کتاب «کافی»
- برخی از خصوصیات «کافی»
- هدف از تألیف این کتاب
- حجّت و بیّنه در اسلام
- چه باید کرد؟
- تذکّرات لازم
- روش ما در مطالعة کافی
- 1- کتاب العقل و الجهل
- علم غیب و معجزه و کرامت در قرآن
- 2- باب فرض العلم و وجوب طلبه و الحثّ علیه
- 3- باب صفة العلم و فضله و فضل العلماء
- 4- باب أصناف النّاس
- 5- باب ثواب العالِم و المتعلِّم
- 6- باب صفة العلماء
- 7- باب حق العالم
- 8- باب فقد العلماء
- 9- باب مجالسة العلماء و صحبتهم
- 10- باب سؤال العام و تذاکره
- 11- باب بذل العلم
- 12- باب النّهی عن القول بغیر علم
- 13- باب من عمل بغیر علم
- 14- باب استعمال العلم
- 15- باب المستأکل بعلمه و المباهی به
- 16- باب لزوم الحجّة علی العالِم و تشدید الامر علیه
- 17- باب النّوادر
- 18- باب روایة الکتب و الحدیث و فضل الکتابة و التّمسّک بالکتب
- 19- باب التّقلید
- 20- باب البدع و الرّأی و المقاییس
- 21- باب الرد إلی الکتاب و السنة و إنّه لیس شیء من الحلال والحرام و جمیع مایحتاج الناس إلیه إلا و قد جاء فیه کتاب أو سنة
- 22- باب اختلاف الحدیث
- تأمّلی در مسألة «تقیّه»
- 23- باب الأخذ السّنّة و شواهد الکتاب
- 24- باب حدوث العالم و إثبات المحدث
- 25- باب اطلاق القول بأنه شیء
- 26- باب أنه لایعرف إلا به
- 27- باب أدنی المعرفة
- 28- باب المعبود
- 29- باب الکون و المکان
- 30- باب النسبه
- 31- باب النهی عن الکلام فی الکیفیّة
- 32- باب فی إبطال الرؤیة
- 33- باب النّهی عن الصّفة بغیر ما وصف به نفسه تعالی
- 34- باب النهی عن الجسم و الصوره
- 35- باب صفات الذّات
- 36- باب آخر و هو من الباب الأوّل
- 37- باب الإراده أنها منن صفات الفعل و سائر صفات الفعل
- 38- باب حدوث الأسماء
- 39- باب معانی الأسماء و اشتقاتها
- 40- باب آخر و هو من الباب الأول إلا أن فیه زیادة و هو الفرق ما بین المعانی التی تحت أسماء الله و أسماء المخلوقین
- 41- باب تأویل الصّمد
- 42- باب الحرکة و الانتقال
- 43- باب العرش و الکرسی43- باب العرش و الکرسی
- 44- باب الرّوح
- 45- باب جوامع التّوحید
- 46- باب النّوادر
- 47- باب البداء
- 48- باب فی أنّه لایکون شیء فی السماء و الارض إلا بسبعة
- 49- باب المشیئة و الإرادة
- 50- باب الابتلاء و الاختبار
- 51- باب السّعادة و الشّقاء
- 52- باب الخیر و الشر
- 53- باب الجبر و القدر و الأمر بین الأمرین
- 54- باب الاستطاعة
- 55- باب البیان و التّعریف و لزوم الحجّة
- 56- باب اختلاف الحجّة علی عباده
- 57- باب حجج الله علی خلقه
- 58- باب الهدایة أنّها من الله عزّوجلّ
- 59- باب الاضطرار الی الحجّة
- تذکّری درباره مظلومیّت أئمّه
- 60- باب طبقات الأنبیاء و الرّسل و الائمّة
- 61- باب الفرق بین الرّسول و النّبیّ و المحدّث
- 62- باب أنّ الحجّة لاتقوم لله علی خلقه إلا بإمام
- 63- باب أن الأرض لاتخلو من حجة
- 64- باب أنه لو لم یبق فی الأرض إلا رجلان لکان أحد هما الحجّة
- 65- باب معرفة الإمام و الردّ إلیه
- 66- باب فرض طاعة الأئمّة
- 67- باب فی أن الأئمّة شهداء الله عزوجل علی خلقه
- 68- باب أن الأئمّة هم الهداة
- 69- باب أن الائمّة ولاة أمر الله و خزنة علمه
- 70- باب أن الائمّة خلفاء الله عزّوجلّ فی أرضه و أبوابه الّتی منها یؤتی
- آیا آدم خلیفهالله است؟
- 71- باب أن الائمئ نورالله عزّوجلّ
- 72- باب أن الائمّة هم ارکان الأرض
- 73- باب نادر جامع فی فضل الامام و صفاته
- 74- باب أن الائمة ولاة الامر و هم الناس المحسودون الذین ذکرهم الله عزوجل
- 75- باب أن الائمة هم العلامات الّتی ذکرها الله عزّوجلّ فی کتابه
- 76- باب أن الآیات التی ذکرها الله عزّوجلّ فی کتابه هم الائمة
- 77- باب ما فرض الله عزّوجلّ و رسوله من الکون مع الائمّة
- 78- باب أن اهل الذکر الذین أمر الله الخلق بسؤالهم هم الائمّه
- 79- باب أن من وصفه الله تعالی فی کتابه بالعلم هم الأئمّة
- 80- باب أن الرّاسخین فی العلم هم الأئمّة
- 81- باب أنّ الائمة قد أتوا العلم و أثبت فی صدورهم
- 82- باب فی أنّ من اصطفاه الله من عباده و أورثهم کتابه هم الائمّة
- 83- باب أن الائمّة فی کتاب الله امامان: امام یدعو إلی الله و امام یدعو إلی النّار
- 84- باب أن القرآن یهدی للامام
- 85- باب أن النعمة التی ذکرها الله عزوجل فی کتابه الائمّة
- 86- باب أنّ المتوسّمین الّذین ذکرهم الله تعالی فی کتابه هم الائمّة و السبیل فیهم مقیم
- 87- باب عرض الاعمال علی النبی و الائمّة
- 88- باب أن الطریق التی حث علی الاستقامة علیها ولایة علی
- 89- باب أن الائمة معدن العلم و شجرة النبوة و مختلف الملائکة
- 90- باب أن الائمّة ورثه العلم، یرث بعضهم بعضا العلم
- 91- باب أن الائمة ورثوا علم النبی و جمیع الانبیاء و الاوصیاء الذین من قبلهم
- ارث در قرآن
- 92- باب أن الائمّة عندهم جمیع الکتب التی نزلت من عندالله عزوجل و أنهم یعرفونها علی اختلاف ألسنتها
- 93- باب أنه لم یجمع القرآن کله إلّا الائمة و أنهم یعلمون علمه کلّه
- 94- باب ما أعطی الائمّة من اسم الله الأعظم
- 95- باب ما عنده الائمّة من آیات الانبیاء
- 96- باب ما عندالائمّة من سلاح رسول الله و متاعه
- 97- باب أن مثل سلاح رسول الله مثل التابوت فی بنیإسرائیل
- 98- باب فیه ذکر الصّحیفة و الجفر و الجامعة و مصحف فاطمه
- 99- باب فی شأن «إنا أنزلناه فی لیلة القدر» و تفسیرها
- 100- باب فی أن الائمة یزدادون فی لیلة الجمعة
- 101- باب لولا أن الائمة یزدادون لنفد ماعندهم
- 102- باب أن الائمة یعلمون جمیع العلوم التی خرجت إلی الملائکة و الانبیاء و الرسل
- 103- باب نادر فیه ذکر الغیب
- 104- باب أن الائمة إذا شاءوا أن یعلموا علموا
- 105- باب أن الائمة یعلمون متی یموتون و أنهم لایموتون إلا باختیار منهم
- 106- باب أن الائمة یعلمون علم ما کان و ما یکون و أنه لایخفی علیهم الشیء صلوات الله علیهم
- 107- باب أن الله ﻷ لم یعلم نبیه علما إلا أمره أن یعلمه أمیرالمؤمنین و أنه کان شریکه فی العلم
- 108- باب جهات علوم الائمّة
- 109- باب أن الائمّة لو ستر علیهم لاخبروا کل امریء بماله و علیه
- 110- باب التّفویض إلی رسول الله و إلی الائمّة فی أمر الدّین
- 111- باب فی أن الائمّة بمن یشبهون ممن مضی و کراهیة القول فیهم بالنبوة
- 112- باب أنّ الائمّة محدّثون مفهمون
- 113- باب فیه ذکر الارواح التی فی الائمّة
- 114- باب الرّوح التی یسدد الله بها الائمّة
- 115- باب وقت ما یعلم الامام جمیع علم الامام الّذی کان قبله علیهم جمیعاً السّلام
- 116- باب فی أن الائمّة صلوات الله علیهم فی العلم و الشجاعة و الطّاعة سواء
- 117- باب أن الامام یعرف الامام الذی یکون من بعده و ان قول الله تعالی «إن الله یأمرکم أن تودوا الامانات إلی اهلها» فیهم نزلت
- 118- باب أن الامامة عهد من الله عزوجل معهود من واحد إلی واحد
- 119- باب أن الائمّة لم یفعلوا شیئا و لایفعلون إلا بعهد من الله عزوجل و أمر منه لایتجاوزونه
- 120- باب الامور التی توجب حجة الامام
- 121- باب ثبات الامامة فی الاعقاب و انها لاتعود فی أخ و لاعم و لاغیر هما من القرابات
- 122- باب ما نص الله عزوجل و رسوله علی الائمة و احداً فواحداً
- 123- باب الإشارة و النّصّ علی الحسن بن علی علیه السلام
- 124- باب الإشارة و النّصّ علی الحسین بن علی علیه السلام
- 125- باب الإشارة و النص علی علیّ بن الحسین علیه السلام
- 126- باب الإشارة و النص علی أبی جعفر علیه السلام
- 131- باب الإشارة و النص علی ابی الحسن الثالث علیه السلام
- 132- باب الإشارة و النّصّ علی أبی محمّد علیه السلام
- 133- باب الإشارة و النص إلی صاحب الدار علیه السلام
- 134- باب فی تسمیة من رآه علیه السلام
- 135- باب فی النّهی عن الاسم
- 136- باب نادر فی حال الغیبة
- 137- باب فی الغیبة
- 138- باب ما یفصل به بین دعوی المحقّ و المبطل فی أمر الامامة
- 139- باب کراهیّة التّوقیت
- 140- باب التمحیص و الامتحان
- 141- باب أنه من عرف امامه لم یضره تقدم هذا الامر أو تأخر
- 142- باب من ادّعی الامامة و لیس لها باهل و من جحد الائمة أو بعضهم و من اثبت الامامة لمن لیس لها باهل
- 143- باب فی من دان الله عزّوجل بغیر امام من الله جل جلاله
- 144- باب من مات و لیس له امام من أئمة الهدی و هو من الباب الأوّل
- 145- باب فی من عرف الحقّ من اهل البیت و من انکر
- 146- باب مایجب علی النّاس عند مضیّ الامام علیه السلام
- 147- باب فی أن الامام متی یعلم أن الامر قد صار إلیه
- 148- باب حالات الائمه علیه السلام فی السّنّ
- 149- باب أن الامام لایغسله إلا امام من الائمة علیه السلام
- 150- باب موالید الائمة علیه السلام
- 151- باب خلق أبدان الأئمة و أرواحهم و قلوبهم علیه السلام
- 152- باب التسلیم و فضل المسلّمین
- 153- باب أن الواجب علی الناس بعد ما یقضون مناسکهم یأتوا الامام فیسالونه عن معالم دینهم و یعلمونه و لایتهم و مودّتهم له
- 154- باب أنّ الائمّة تدخل الملائکة بیوتهم و تطابسطهم و تأتیهم بالاخبار علیه السلام
- 155- باب أنّ الجنّ یأتیهم فیسألونهم عن معالم دینهم و یتوجّهون فی أمورهم
- 156- باب فی الائمة علیه السلام انّهم إذا أظهر أمرهم حکموا بحکم داود و آل داود و لایسألون البیّنة علیه السلام
- 157- باب أن مستقی العلم من بیت آل محمد علیه السلام
- 158- باب أنه لیس شیء من الحقّ فی ید النّاس إلاّ ما خرج من عند الائمة علیه السلام و أنّ کلّ شیء لم یخرج من عندهم فهو باطل
- 159- باب فی ما جاء أن حدیثهم صعب مستصعب
- 160- باب ما أمر النّبیّ بالنّصیحه لأئمة المسلمین و اللّزوم لجماعتهم و من هم؟
- 161- باب ما یجب من حقّ الامام علی الرّعیّة و حقّ الرّعیّة علی الامام
- 162- باب أن الارض کلّها للامام
- 163- باب سیرة الامام فی نفسه و المطعم و الملبس إذا ولی الامر
- 164- باب نادر
- 165- باب فیه نکت و نتف من التنزیل فی الولایة
- 166- باب فیه نتف و جوامع من الرّوایه فی الولایه
- 167- باب فی معرفتهم أولیاءهم و التفّویض إلیهم
- 168- ابواب التاریخ باب مولد النّبیّ و وفاته
- 169- باب النّهی عن الإشراف علی قبر النّبیّ
- 170- باب مولد أمیر المؤمنین علیه السلام
- 171- باب مولد الزّهراء فاطمه علیه السلام
- 173- باب مولد الحسین بن علی علیه السلام
- 174- باب مولد علی بن الحسین علیه السلام
- 175- باب مولد أبی جعفر محمّد بن علیّ علیه السلام
- 176- باب مولد أبی عبدالله جعفر بن محمّد علیه السلام
- 177- باب مولد أبی الحسن موسی بن جعفر علیه السلام
- 178- باب مولد ابی الحسن الرّضا علیه السلام
- 179- باب مولد ابی جعفر محمد بن علی الثّانی علیه السلام
- 180- باب مولد ابی الحسن علیّ بن محمّد علیه السلام و الرضوان
- 181- باب مولد أبی محمد الحسن بن علیّ علیه السلام
- تامّلی در احادیث ابواب گذشته
- 182- باب مولد الصاحب علیه السلام
- 183- باب ما جاء فی الاثنی عشر و النص علیهم علیه السلام
- تذکراتی دربارة مسائل مربوط به خلافت
- 184- باب فی أنّه إذا قیل فی الرّجل شیء فلم یکن و کان فی ولده او ولد ولده فانّه هو الّذی قیل فیه
- 185- باب أن الائمّة کلّهم قائمون بأمر الله تعالی هادون إلیه علیه السلام
- 186- باب صلة الامام علیه السلام
- 187- باب الفیء و الانفال و تفسیر الخمس و حدوده و ما یجب فیه
- خبر پیدا شدن تختهای از کشتی نوح در مسکو ساختگی بود
کلیدواژهها
آیت الله العظمی سید ابوالفضل ابن الرضا برقعی قمی
علامه سيد ابو الفضل ابن الرضا برقعى قمي تهراني در سال 1329هـ ق مطابق با 1287 هـ ش در شهر قم- ايران- در خاندان شيعه مذهبي به دنيا آمد و پدرش سيد حسين شخص فقير و زاهدي بوده است. جد او سيد احمد بن رضي الدين عالم مجتهد و مبارزي بوده كه از شاگردان شيرازي كسي كه فتواي تحريم تنباكو- ضد نفوذ بريطانيا در ايران- را صادر كرده است ميباشد. مادرش سكينه سلطان دختر شيخ غلام رضا قمي نويسنده ي كتاب رياض الحسيني ميباشد علامه، از اولين روز هاي حيات پاي در مكتب گذاشته، تعليم و قراءت قرآن مجيد و خواندن و نوشتن را فرا گرفت. سپس به نزد شيخ عبدالكريم يزدي حائري كه در آن وقت يكي از بزرگترين علماي شيعه بود رفت تا مراحل تحصيلش را ادامه دهد. علامه برقعي در حكايت از احوال خويش ميگويد: به مدرسه رضويه قم كه در آن زمان معروف بود رفتم ولي از اينكه خرد سال بودم به من اطاقي ندادند ولي با اصرار زياد اطاق كوچكي به من دادند كه نه از گرمي محفوظ بودم و نه از سردي. به هر حال از خانه ي خودم حصير و فرشي آوردم و در اين حجره ي كوچك و يا در اين زاويه شب و روزم را گذراندم تا كه الحمد لله دروس علوم شرعي را كسب نمودم. از صرف ونحو شروع كردم وآخرين كتاب مغني البيب وكتاب الأعاريب ابن هاشم وشرح جامي بر كافية ابن حاجب را به انتها رساندمبعد از اين خود شيخ حائري مدير از من امتحان گرفت والحمدلله از موفقيت كامل برخوردار شدم كه سپس از طرف حوزه ي برايم حقوقي تعيين شده تا ادامه ي تحصيل دهم . وبه دنبال آن تحصيلم را در علم فقه واصول فقه كه در حوزه هاي علمي رايج است ادامه دادم،در اثناي تحصيل به تدريس درسهاي ابتدايي نيز مشغول بودم ورفته رفته يكي از مدرسين حزوه ي قم فائز گرديدم بعدا براي تخصص در علم فقه واصول فقه به نجف اشرف رفتم ودر نزد كبار مراجع شيعه مراحل عالي دروس فقه واصول فقه را طي كردم سه سال در نجف اشرف گذراندم واز بسياري از علماي كبار آن ديار منجمله: مرجع بزرگ شيعه در آن وقت سيد ابوالحسين موسوي اصفهاني كسب علم كردم. سپس علامه برمي گردد ودر قم نيز اجازه ي اجتهاد را از آيت الله عبدالنبي نجفي عراقي كه يكي از مراجع بزرگ شيعه بود اخذ مي كند. مذهب و عقيده ي علامه برقعي چنان كه متذكر شديم علامه برقعي در شروع از جمله ي علما ي مذهب شيعه اثنا عشري بوده و از مجتهدين اعلامشان مي رفت، ولي اخلاص، صدق و مبارزه او با بدعتها و خرافات و تمسك شديد علامه به قرآن كريم نهايت او را به طرف حق رهبري كرد. علامه از سن 45 سالگي از مذهب و عقايد شيعه اثنا عشري دست كشيده و با حكم به ظاهر قرآن و سنت صحيح و آن چه از سلف صالح اين امت باقي مانده به ويژه خلفاي راشدين و همگي ياران رسول خدا از مهاجرين و انصار و پيروانشان عمل كرده است. علامه برقعي مي گويد اگر ما خواسته باشيم سنت صحيح را در روايات و كتب شيعه بيابيم ممكن نيست. ولي بايستي در كتب مسانيد و مصنفات حديث كه در نزد جمهور مسلمين است جستجو كرد، هر چه از رسول اكرم صلى الله عليه و سلم باشد، سند و متن آن صحيح باشد و مخالف قرآن كريم نباشد گرفته مي شود و گر نه متروك است