شعار دادن دیگر بس است
بایستی آشکارا بگوئیم که شعارها دیگر بس است!.
تا کی می‌خواهیم با اسم اهل بیت زندگی کنیم و حال بر توحیدی که آن‌ها زیسته‌اند زندگی نکنیم به مخلوق‌های خالق بچسبیم و هنگام سختی‌ها از آن‌ها یاری بجوئیم واز آن‌ها بخواهیم که به ما روزی ونعمت بدهند و حال به رزاق شنوا هر شکایتی را عرض کنیم؟!.
تا کی می‌خواهیم از حبّ الله و رسولش صحبت کنیم و به کلام الله و رسولش توجه نکنیم، همان کسانی که ما را به سوی خداوند تشویق کردند و نه کسی غیر او؟!.
تا چه وقت می‌خواهیم از پیروی اهل بیت صحبت کنیم و حال آنکه چیزی جز لعن و نفرین مردگان و جنگ‌های میان مسلمین و برانگیختن آشوب‌های جاهلی از این پیروی کردن نمی‌دانیم؟!.
ما کجا و تلاش‌های فراوان اهل بیت در محکم کردن نشانه‌های توحید در روح و دل آدمیان و مبارزه آن‌ها با بدعت‌ها و خرافاتی که در جامعه مسلمین ایجاد می‌شد کجا؟
ما نیازمند دیدگاهی هستیم که توسط آن مفاهیم خود را اصلاح کرده و آن‌ها را در باطن و جان خود محکم گردانیم تا جزو کسانی نباشیم که خداوند در مورد آن‌ها فرموده:﴿قُلۡ هَلۡ نُنَبِّئُكُم بِٱلۡأَخۡسَرِينَ أَعۡمَٰلًا١٠٣ ٱلَّذِينَ ضَلَّ سَعۡيُهُمۡ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَهُمۡ يَحۡسَبُونَ أَنَّهُمۡ يُحۡسِنُونَ صُنۡعًا١٠٤﴾[الکهف: ۱۰۳-۱۰۴]. «بگو: آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین (مردم) در کارها، چه کسانى هستند؟ آن‌ها که تلاش‌هایشان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده؛ با این حال، مىپندارند کار نیک انجام مىدهند!».