گوش و چشم و قلب
خداوند در قرآن می‌فرماید: ﴿وَٱللَّهُ أَخۡرَجَكُم مِّنۢ بُطُونِ أُمَّهَٰتِكُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ شَيۡٔٗا وَجَعَلَ لَكُمُ ٱلسَّمۡعَ وَٱلۡأَبۡصَٰرَ وَٱلۡأَفِۡٔدَةَ لَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ٧٨﴾[النحل: ۷۸] «خداوند شما را از شکم‌های مادرانتان بیرون آورد در حالی که چیزی (از جهان دور و بر خود) نمی‌دانستید، و او به شما گوش و چشم و دل داد تا (به وسیله آن‌ها بشنوید و ببینید و بفهمید و نعمت‌هایش را) سپاسگزاری کنید».
همچنین می‌فرماید: ﴿وَهُوَ ٱلَّذِيٓ أَنشَأَ لَكُمُ ٱلسَّمۡعَ وَٱلۡأَبۡصَٰرَ وَٱلۡأَفِۡٔدَةَۚ قَلِيلٗا مَّا تَشۡكُرُونَ ٧٨﴾[المؤمنون: ۷۸] «خدا کسی است که برای شما گوش و چشم و عقل را آفریده است (تا صداها را بشنوید و جهان را ببینید و خالق آن را درک کنید، و در نتیجه ایمان بیاورید). امّا کمتر شکر و سپاس (این آفریده‌های خدا) را به جای می‌آورید».
اگر به این آیات بیشتر توجه کنیم می‌بینیم که سمع را مفرد آورده ولی چشم و قلب را جمع بسته است. چرا؟
مـفـرد بـودن سَـمْـع به این معنی است که شـنـوائی فـقـط یکی است. واقعیت هم همین است. قسمتی که مربوط به شنوایی می‌باشد با اینکه دو گوش داریم ولی یک مرکز کنترل در مغز دارد و اگر آن قسمت از کار بیافتد هر دو گوشش دیگر نمی‌توانند بشنوند. به این خاطـر «سَـمْـعْ» همیشه در قرآن مفرد آمده است. (ضمن اینکه واژه سَمْعْ در زبان عربی جمع دارد. جمع آن «اَسْـمـاعْ واَسْـمُـع» است).
و علت اینکه اَبصار (بینایی‌ها) جمع آمده این است که محل بینایی در مـغـز در بیش از دو نقـطه است، (در زبان عربی از سه به بالا جمع محسوب می‌شود). به این خاطر قرآن آن را جمع بسته است. بینایی بخش‌های ویژه درک رنـگ، درک بُعـد و درک تـصـویـر دارد کـه جدا از هم هستند ولی در ارتباط دائمی با هم هستند و با هم کار می‌کنند. آیه به این نکته اشاره می‌کند که بینایی و شنوایی در گوش و چشم نیست بلکه توسط مراکزی دیگر در مغز کنترل می‌شود.
قلب انسان نیز در ظاهر یک واحد است ولی از نظر پزشکی دارای بخش‌هایی مانند دهلیز‌ها و بطن‌ها می‌باشد که هر کدام نیز به قسمت راست و چپ تقسیم می‌شوند.