بینش و بینایی
﴿فَمَنۡ أَبۡصَرَ فَلِنَفۡسِهِۦۖ وَمَنۡ عَمِيَ فَعَلَيۡهَاۚ وَمَآ أَنَا۠ عَلَيۡكُم بِحَفِيظٖ﴾ [الأنعام: ۱۰۴].
ترجمه: «پس هركه به‌ديده بصيرت بنگرد به سود خود او، و هركس از سر بصيرت ننگرد به زيان خود اوست، و من بر شما نگهبان نيستم».
گرچه «چشم»، برای تشخیص راه و چاه و دیوار ودرّه، هنگام رفتن و عبور و مرور است، وای «راه» که همیشه کوچه و خیابان نیست که فقط چشم به کار آید!
هم «بصر» لازم است، هم «بصیرت»، ولی کدام یک لازم‌تر؟
هم «کوری» بد است، هم «کوردلی»، اما کدام یک ضایع بارتر و زیان آورتر ؟
از چشم سر چه سود، اگر «چشم دل» کور باشد؟
اگر «بینش» و «بینایی» را باهم داشته باشیم، این همان « نورٌ علی نُور» است.