اول خویش بعد درویش!
﴿وَأَنذِرۡ عَشِيرَتَكَ ٱلۡأَقۡرَبِينَ٢١٤﴾ [الشعراء: ۲۱۴].
«و بترسان خويشانت را كه نزديک‌ترند».
﴿... وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا وَذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ...﴾[البقرة: ۸۳] «... و به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بی‌نوایان نیکی کنید».
﴿وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ﴾[الإسراء: ۲۶]
«و حق خویشاوندان را بپرداز، و (همچنین حق) مسکین، و در راه مانده را (بپرداز)».
نیکی به بستگان و خویشاوندان، جای دوری نمی‌رود.
ثمره احسان و اکرام نسبت به اقوام و عشیره، به خود انسان بر می‌گردد و آنان را به عنوان یک «پشتوانه» و «تکیه گاه» در هنگامه خطر و مواقع نیاز برای ما نگاه می‌دارد.
اگر از «خویشاوندان» خیر به یکدیگر نرسد و همه بازوی یکدیگر نباشند، از بی‌گانگان و «اغیار» چه انتظاری است؟
بال پروازِ هم باشیم، نه قیچی بریدن و چیدن بال و پر!