آداب مساجد

جواز مصالح مرسله در مسجد

مصالح مرسله در مسجد:

افرادی که دارای آگاهی کافی نیستند، و فکر می‌کنند که آن موارد یک نوع بدعت است و باید از آن دوری ورزید، و آن موارد بشرح زیر می‌باشند:

۱- ساختن طاقی در طرف قبله مسجد که اخیرا محراب نامیده می‌شود، این محراب راهنمای قبله مسجد است؛ زیرا عوام و افرادی که با قبله مسجد آشنائی ندارند، وقتی که وارد مسجد شوند، در تعیین قبله سرگردان می‌شوند، و شاید به طرف دیگری نماز بخوانند، و یا هرکس وارد مسجد شود، باید از فرد دیگری قبله را بپرسد، بدین سبب سلف امت اسلام، محراب را به عنوان راهنمای قبله در مساجد ساختند، و این از جمله عبادات نیست تا اینکه بدعت و زشت محسوب شود.

۲- ساختن مناره یا گنبدی که مسجد را برای کسانی که با منطقه آشنائی ندارند مشخص سازد و صدای موذن را به دورترین نقطه شهر برساند.

ساختن مناره و گنبد دو فایده دارد که به راحتی نمی‌توان به آن دست یافت، مگر با وجود آن دو و این دو از مصالح مرسله‌ای است که نمی‌شود آن‌ها را بدعت و زشت خواند و قبول نکرد.

۳- ارتفاع منبر بیشتر از سه پله منبر از جمله عبادات نیست، فقط به خاطر مصلحت و استفاده مؤمنان است تا صدای خطبه را بشنوند و ارتفاع منبر متناسب با وسعت و بزرگی مسجد است، اگر مسجد کوچک باشد احتیاج به منبری که از سه پله بیشتر داشته باشد نیست، ولی اگر مسجد بزرگ است به اندازه نیاز ارتفاع منبر اشکالی ندارد، و کسی نباید بگوید که چون منبر پیامبر جسه پله داشت، بیشتر از این بدعت است، چنان‌چه بعضی از افراد غافل و بی‌خبر چنین حرف‌هایی گفته‌اند.

و همچنین نباید گفت که با وجود بلندگوهای امروز نیازی به گذاشتن منابر نیست، زیرا ما می‌گوئیم به بلندگوها چندان اعتمادی نیست، بلکه بهتر است که منابر در مساجد گذاشته شود و ضمن منبر از بلندگو هم استفاده شود.

۴- ساختن کفش کن در دروازه‌های مسجد تا نمازگزاران کفش‌های خود را بگذارند، این نیز از مصالح مرسله است که در زمان پیامبر ج وجود نداشت، و هرکس کفش‌های خود را به طرف چپ خود می‌گذاشت و نماز می‌خواند.

بنابراین، هر طالب علمی چنین مصالحی را به جهت نبودن در زمان پیغمبر ج انکار نموده و بدعت بداند.

باید گفت که چنین کارهائی را شریعت نه به آن‌ها امر کرده و نه از آن نهی کرده است و جزء عبادات هم محسوب نمی‌شود، ولی به مصلحت مسلمانان است.

و بدانید که نجات مؤمن از جهنم و داخل شدن به بهشت به تزکیه نفس بستگی دارد و قرآن می‌فرماید:

﴿قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا ٩ وَقَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا ١٠﴾[الشمس: ٩-۱۰].

«به تحقق که رستگار شد کسی که نفس خود را تزکیه کرد، و زیان دید کسی که نفس خود را به أسفل السافلین فرستاد».