کراهیت تشبیک انگشتان در نماز و در حالت انتظار نماز
تشبیک یعنی پنجه‌زدن و در هم آمیختن انگشتان و خالی‌کردن مفصل به طوری که همراه صدا باشد.
انسان مؤمن زمانی که وضو بگیرد و به قصد نماز از خانه بیرون شود، در حالت نماز محسوب می‌شود، و نیز هنگامی که در مسجد به انتظار نماز بنشیند، مثل این است که در حال نماز است. بنابراین، تشبیک و شکستن انگشتان برایش مناسب نیست؛ زیرا او مانند کسی که در نماز است و به این خاطر ملائکه برای او دعای مغفرت و رحمت می‌کنند.
امام مسلم در این باره از پیامبر ج روایت می‌کند که فرمود:
«إِذَا تَوَضَّأَ أَحَدُكُمْ فَأَحْسَنَ الْوُضُوءَ ثُمَّ خَرَجَ إِلَى الـمسجد لَمْ يَرْفَعْ قَدَمَهُ الْيُمْنَى إِلاَّ كَتَبَ اللَّهُﻷ لَهُ حَسَنَةً وَلَمْ يَضَعْ قَدَمَهُ الْيُسْرَى إِلاَّ حَطَّ اللَّهُﻷ عَنْهُ سَيِّئَةً فَإِذا أَتَى الْمَسْجِدَ فَصَلَّى فِى جَمَاعَةٍ غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّم».
«هرگاه یکی از شما خوب وضو بگیرد و سپس به مسجد برود هنوز قدم راستش را بر نداشته که خداوند برایش یک حسنه می‌نویسد، و قدم چپ خود را به زمین نگذارده که خداوند گناهی از گناهانش را محو می‌سازد و چون به مسجد آید و با جماعت نماز بخواند گناهان گذشته‌اش بخشیده می‌شود».
نیز امام احمد و ابوداود و ترمذی از پیامبر ج روایت کرده‌اند که فرمود:
«إِذَا تَوَضَّأَ أَحَدُكُمْ فَأَحْسَنَ وُضُوءَهُ ثُمَّ خَرَجَ عَامِدًا إِلَى الْمَسْجِدِ فَلاَ يُشَبِّكَنَّ يَدَيْهِ فَإِنَّهُ فِى صَلاَةٍ».
«هرگاه یکی از شما وضو بگیرد و به قصد نماز از خانه بیرون شود، تشبیک نکند، زیرا او در حال نماز حساب می‌شود».
ابن ماجه روایت کرده است که پیامبر ج مردی را دیدند که در نماز تشبیک کرده بود، انگشتانش را از هم باز کردند.
علیساز پیامبر اکرم جروایت می‌کند که فرمود:
«لا تفقع أصابعك في الصلاة».
«انگشتان خود را در نماز نشکن» (انگشتان خود را به صدا درنیاور)، اما اگر انسان در نماز یا انتظار نماز نبود، تشبیک و تفقیع اشکالی ندارد، به خصوص زمانی که به آن نیاز باشد و (خدا داناتر است).