ضرورت جمعی بودن دعوت اسلامی

اصول و ضوابط تبلیغات اسلامی و شیوه‌های دعوت و ضروریات آن را تبیین می‌کند. در سال‌های اخیر که فعالیت‌های ترویجی سرعت گرفته و گروه‌ها و تشکیلات مختلف اسلامی در راستای نشر معارف اسلام می‌کوشند، برخی از افراد آن را خلاف روح اسلام می‌دانند و فعالیت‌های جمعی را حق امام، یعنی رهبر جامعه می‌دانند و مشروعیت گروه‌های اسلامی همچون جماعت‌های سلفی و تبلیغ و یا «اخوان المسلمین» یا «جماعت اسلامی پاکستان» را زیر سئوال می‌برند و ایشان را متهم به تفرقه‌افکنی کرده و در ردیف خوارج قرار می‌دهند. نویسنده با اشاره به معضل مذکور، می‌کوشد تا در اثر حاضر نشان دهد که تمام جوامع و انجمن‌های اسلامی، مصداقی از «جماعت» هستند که در آموزه‌های قرآن و سنت بارها بر آن تأکید شده است. وی مشروعیت این گروه‌ها و تشکیلات را ثابت می‌کند و نشان می‌دهد که خطاب خداوند به انجام امور واجب کفایی، متوجه همه امت اسلام است و فقط محدود و منحصر، رهبر جامعه نیست. وی پس از بررسی موضوع تغییر احکام پس از تغییر زمان و مکان، نقش و اهمیت جمعیت‌های اسلامی را در جهان اسلام خاطرنشان می‌سازد و از نیات کسانی پرده برمی‌دارد که فتوای تحریم فعالیت‌های تبلیغی آنان را صادر کرده‌اند.