حدیث سی و یک

۳۱- عن أنسسعن النبي جقال:«لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ»[صحیح بخاری].

ترجمه: از انس‌سروایت است که رسول اکرم جفرمود: هیچ یک از شما مؤمن واقعی نخواهد بود تا آن‌که دوست داشته باشد برای برادر خویش آن‌چه را برای خود دوست می‌دارد و می‌پسندد.

توضیح

در اسلام اصلی تحت این عنوان وجود دارد که: «هرچه برای خود می‌پسندی برای دیگران بپسند» (البته امور خیر و شرعی نه چیزهای نامشروع) اگر بشر همین اصل را مورد توجه قرار داده و رعایت بکند، به جرأت می‌توان گفت به همه نابسامانی‌ها و خونریزی‌های سرتاسر دنیا، خاتمه داده خواهد شد.

ولی متأسفانه این‌طور نیست، بلکه اغلب مردم دوست ندارند و تلاش نمی‌کنند که دیگران از خیری که شامل حال آنان شده است، برخوردار گردند، هم‌چنین آن‌چه را برای خود، ضرر تشخیص می‌دهند، سعی نمی‌کنند که دیگران نیز از گزند آن محفوظ بمانند.

از این‌رو ما در جوامع مختلف بشری، شاهد، دروغ‌گویی، دورویی، کلاه‌برداری، دزدی و انواع حق‌کشی هستیم.

رسول خدا جدر جایی دیگر در مورد انسان مؤمن، می‌فرماید: نه فریب‌ می‌خورد و نه فریب می‌دهد.

پس اگر ما دوست نداریم که به جان، مال و آبروی ما تعرضی صورت گیرد، نباید زمینه تعرض به جان، مال و آبروی برادر مسلمان خویش را فراهم کنیم.