الله الله فی اصحابی

اهل سنت به عصمت غیر انبیاء قائل نیستند

اهل سنت و جماعت و ائمه‌ی دین معتقدند که هیچ یک از صحابه، یا نزدیکان پیامبر ج، یا سبقت جویندگان در دین و یا بقیۀ مؤمنان معصوم نیستند. بلکه معتقدند که جایز است گناه از آن‌ها صادر شود [۱۲]و الله تعالی به واسطه‌ی توبه، گناهان‌شان را می‌بخشد و درجات‌شان را بالا می‌برد و به واسطۀ حسنات، گناهان‌شان را محو، یا به واسطۀ اسباب دیگر آن‌ها را می‌بخشد. چنان‌که می-فرماید: ﴿وَٱلَّذِي جَآءَ بِٱلصِّدۡقِ وَصَدَّقَ بِهِۦٓ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُتَّقُونَ٣٣ لَهُم مَّا يَشَآءُونَ عِندَ رَبِّهِمۡۚ ذَٰلِكَ جَزَآءُ ٱلۡمُحۡسِنِينَ٣٤ لِيُكَفِّرَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ أَسۡوَأَ ٱلَّذِي عَمِلُواْ وَيَجۡزِيَهُمۡ أَجۡرَهُم بِأَحۡسَنِ ٱلَّذِي كَانُواْ يَعۡمَلُونَ٣٥﴾[الزمر: ۳۳-۳۵] «کسانی که حقیقت و صداقت را با خود آورده‌اند و کسانی که حقیقت و صداقت را باور داشته‌اند آنان پرهیزکارن واقعی هستند. هرچه بخواهند برای‌شان در پیشگاه خداوند آماده است، این پاداش پرهیزکاران است. که خداوند بدترین کارهای ایشان را می‌بخشد، و آنان را برابر نیکوترین کارهای‌شان پاداش عطا می‌‌نماید»و باز می‌فرماید: ﴿حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُۥ وَبَلَغَ أَرۡبَعِينَ سَنَةٗ قَالَ رَبِّ أَوۡزِعۡنِيٓ أَنۡ أَشۡكُرَ نِعۡمَتَكَ ٱلَّتِيٓ أَنۡعَمۡتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَٰلِدَيَّ وَأَنۡ أَعۡمَلَ صَٰلِحٗا تَرۡضَىٰهُ وَأَصۡلِحۡ لِي فِي ذُرِّيَّتِيٓۖ إِنِّي تُبۡتُ إِلَيۡكَ وَإِنِّي مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ١٥ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ نَتَقَبَّلُ عَنۡهُمۡ أَحۡسَنَ مَا عَمِلُواْ وَنَتَجَاوَزُ عَن سَيِّ‍َٔاتِهِمۡ فِيٓ أَصۡحَٰبِ ٱلۡجَنَّةِۖ وَعۡدَ ٱلصِّدۡقِ ٱلَّذِي كَانُواْ يُوعَدُونَ١٦﴾[الأحقاف: ۱۵-۱۶] «تا زمانی که به کمال رشد عقلانی می‌رسد و به چهل سالگی پا می‌گذارد و می‌گوید: پروردگارا به من توفیق عنایت فرما تا شکر نعمتی را به جای آورم که به من و پدر و مادرم ارزانی داشته‌ای و کارهای نیکویی را انجام دهم که می‌پسندی و مایۀ خشنودی تو است. فرزندانم را صالح گردان و صلاح و نیکویی را در میان دودمانم تداوم بخش. من به سوی تو توبه می‌کنم و از زمرۀ مسلمانان و تسلیم شدگانم. آنان کسانی هستند که کارهای خوب‌شان را می‌پذیرم و کلیۀ اعمال نیک‌شان را همسان نیک‌ترین آن‌ها می‌گیریم، و همچون سایر بهشتیان از بدی‌ها و گناهانشان در می‌گذریم. این وعدۀ راستی است که پیوسته بدیشان داده می-شود».

[۱۲] برای هیچ شخصی گناه کردن جایز نیست بلکه ممکن است آن‌ها نیز گناه کنند. (مصحح)