مؤمن واقعی چه کسی است؟
در کتاب و سنت، تعاریف گوناگون و بسیار زیادی در مورد مؤمن واقعی بیان شده است که به صورت مختصر می‌توان گفت؛
مؤمن واقعی کسی است که خود را فدای خدا و رسول خدا ج بنماید، و خواست خویش را قربان خواست خدا و رسولش بکند و در تمام امور از قرآن و سنت تبعیت نماید، نه اینکه بخشی از آن را گرفته و بخش دیگر را رها سازد، که در این صورت امدادهای خداوند شامل حالش نشده و وعده‌های الهی برای مؤمنین کامل، در مورد او صدق نمی‌کند.
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱدۡخُلُواْ فِي ٱلسِّلۡمِ كَآفَّةٗ وَلَا تَتَّبِعُواْ خُطُوَٰتِ ٱلشَّيۡطَٰنِۚ إِنَّهُۥ لَكُمۡ عَدُوّٞ مُّبِينٞ ٢٠٨﴾[البقرة: ۲۰۸].
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همگی (اسلام را به تمام و کمال بپذیرید و) به صلح و آشتی درآئید، و از گامهای اهریمن (و وسوسه‌های وی) پیروی نکنید (و به دنبال او راه نروید) بی‌گمان او دشمن آشکار شماست».
پس جلب و جذب امدادهای خداوندی منوط به دخول کامل در دین است، کسی که بعضی را که مطابق میلش است اختیار کند و بعضی دیگر را که برای او مشکل است، رها سازد، این فرد را مؤمن واقعی و کامل نمی‌گویند.
اگر یاران پیامبر ج در میدان‌های مختلف پیروز می‌شدند و خداوند سریعاً دعایشان را قبول می‌فرمود، به خاطر دخول کاملشان در دین بود و تبعیت کامل از پیامبر ج آنان کاملاً خود را فدای رسول الله ج کرده بودند و برای گسترش اسلام دست به هر کاری می‌زدند و همیشه به دنبال کسب رضای الهی بودند.
می‌بینیم که در جنگ «احد» فقط برای یک بار فرمان رسول الله ج را نادیده گرفتند، فوراً خداوند امدادش را از آنان قطع نمود و طعم شکست ظاهری را به آنان چشاند تا دیگر خلاف رسول الله ج قدمی برندارند.
حال برای چند لحظه خودمان و مسلمانان امروزی را بررسی نمائیم، چه اندازه از احکام خداوند را در زندگی‌مان پیاده کرده‌ایم، چند بار خواست نفس و تمنای درونی خویش را قربان خواست خدا و رسول نموده‌ایم. آیا تمام کارهایمان مطابق دستورات قرآن و سنت است؟ آیا در روش زندگی، رسول الله ج را اسوه و الگوی خویش قرار داده‌ایم؟! و صدها سؤال دیگر، که قطعاً در مقابل این‌ها با شرمندگی باید سر را پایین انداخته و اعتراف نماییم که ما راه و سیره رسول الله ج و یارانش را ترک کرده‌ایم.
امروزه مسلمانان قرن ۲۱ به شدت به دنبال آن چیزهایی هستند که رسول الله ج و یارانش از آن اجتناب می‌نمودند و خود را از آن دور می‌ساختند. محبت مال، فرزند، زن، ماشین و... بر قلوب مؤمنان این عصر مستولی شده و جایی برای محبت رسول الله ج و یارانش باقی نگذاشته است.
﴿قُلۡ إِن كَانَ ءَابَآؤُكُمۡ وَأَبۡنَآؤُكُمۡ وَإِخۡوَٰنُكُمۡ وَأَزۡوَٰجُكُمۡ وَعَشِيرَتُكُمۡ وَأَمۡوَٰلٌ ٱقۡتَرَفۡتُمُوهَا وَتِجَٰرَةٞ تَخۡشَوۡنَ كَسَادَهَا وَمَسَٰكِنُ تَرۡضَوۡنَهَآ أَحَبَّ إِلَيۡكُم مِّنَ ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ وَجِهَادٖ فِي سَبِيلِهِۦ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّىٰ يَأۡتِيَ ٱللَّهُ بِأَمۡرِهِۦۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلۡفَٰسِقِينَ ٢٤﴾[التوبة: ۲۴].
«بگو: اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و قوم و قبیله شما و اموالی که فرا چنگش آورده‌اید و بازرگانی و تجارتی که از بی‌بازاری و بی‌رونقی آن می‌ترسید، و منازلی که مورد علاقه شما است، این‌ها در نظرتان از خدا و پیغمبرش و جهاد در راه او محبوب‌تر باشد، در انتظار باشید که خداوند کار خود را می‌کند (و عذاب خویش را فرو می‌فرستد) خداوند کسان نافرمانبردار را (به راه سعادت) هدایت نمی‌نماید».
اگر ما فقط در این آیه تدبُّری بنمائیم و خود را به آن محک بزنیم، در می‌یابیم که با خط و مشی قرآن و سنت خیلی فاصله داریم. متأسفانه افرادی نیز هستند که به خاطر دنیاطلبی‌شان و عدم وجود تقوی در اعماق قلبشان، پایبندی به سنت‌های رسول الله ج را تحجر و عقب افتادگی می‌نامند و باز خود را از رهروان کتاب و سنت قلمداد می‌نمایند. با کدامین عشق و محبت، خود را از عاشقان آن حضرت ج می‌نامیم، با کدامین عمل می‌خواهیم در زمره یاران ایشان قرار گیریم.
پس با این توضیح کوتاه به این نتیجه می‌رسیم که مشکل در اسلام نیست، بلکه اسلام همیشه پیروز بوده و پیروز خواهد بود. اشکال اینجاست که مؤمنان واقعی اندک و قلیل هستند، پس وعده‌های خداوند برای کسانی است که همانند یاران رسول الله ج باشند و سیره و روش آنها را در زندگی اختیار نمایند.