ضرورت اخلاص برای دعوتگران
- فعالیت برای رهبریت اسلام و بازگشت آن به صحنه تنظیم حیات با عقیده و قانون و تمدن آن، از جهتی عبادت و تقرب بسوی خدا و از سویی دیگر جهاد در راه خدا محسوب می‌گردد. احضار نیت برای خدا در این عبادت و جهاد، اساس و مبنای پذیرش عمل از طرف خدا و موفقیت در آن است زیرا نیت آمیخته عمل را باطل و نفس را آلوده می‌کند و صف جماعت را ضعیف و پاداش عمل را می‌سوزاند.
- سالم بن عبدالله در یک نامه نصیحت‌گونه به عمربن عبدالعزیز نوشته است: «بدان یاری خدا به بنده خود بر اساس نیت است، آنکه نیتش کامل باشد، یاری خدا بر او تکمیل می‌گردد و آنکه نیتش برای خدا ناقص باشد، یاری خدا برای او ناقص می‌گردد».
- روایت می‌کنند که فردی برای ازدواج با زنی بنام «ام القیس» به مدینه مهاجرت نمود (نه بخاطر خدا) و به این خاطر او را «مهاجر ام القیس» نام نهادند!
- رهبری حق بوسیله کسانی که بر سر مبادی و اصول تجارت می‌کنند و اسلام را فقط به عنوان وسیله‌ای برای بدست آوردن دنیا می‌خواهند، و ریاکارانی که فقط به خاطر جلب نظر مردم و شهرت و آوازه و سر زبان افتادن و انگشت نما شدن کار می‌کنند، بر سرای حق نخواهید تابید و بدینصورت خیر منتشر نمی‌شود و کلمه ایمان پیروز نمی‌گردد، بلکه حق و خیر و ایمان و فضیلت فقط بوسیله مخلصانی پیروز می‌گردند که بر مبادی و اصول گردن نهاده و به دنبال حق می‌افتند و در اسلام تاثیر‌گذار و انعطاف‌پذیر و بخشنده‌اند و بر سر اصول اسلامی جهت رسیدن به دنیا تجارت نمی‌کنند.
- سربازان دعوت و حاملان رسالت و وارثان انبیاء مخلصانی هستند که در کار خود رضایت و خشنودی خدا را می‌خواهند و بر بام موانع، منافع و مصالح شخصی و دنیوی صعود کرده و دعوت را یاری می‌دهند و با دعوت قدرتمند می‌شوند، اگرچه از نظر مادی فقیر، و از نظر مقام ضعیف، و درمیان مردم گمنامند.
- بر دعوتگران و صاحبان دعوت لازم است صف خود را از ناخوانده‌هایی که دنبال آرزو و طمع دنیوی افتاده‌اند برحذر دارند، طفیلی‌هایی که همچون نفوذ میکروب و ویروس به جسم سالم، بر صف گروه‌های مؤمن نفوذ کرده و خود را بر شانه‌های دیگران آویزان می‌کنند. سخنشان بسیار و عملشان اندک است، هنگام مشکلات کم و در وقت طمع زیادند، تا اینکه در وقت محنت‌ها و مشقت‌ها خود را نشان می‌دهند و خداوند تمیز و ناتمیز را از هم جدا می‌سازد.