ذکرهای هنگام اذان گفتن
به هنگام اذان: همان ذکرهایی که مؤذن در اذان می‌گوید تکرار کنید. مگر وقتیکه مؤذی می‌گوید: «حَيَّ عَلَى الصَّلاةِ، وَحَيَّ عَلَى الفَلاَحِ»، کـه در جـواب مىگوید: «لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إلاَّ بِاللهِ». (البخاری ۱/۱۵۲ ومسلم ۱/۲۸۸).
فضیلت آن: کسی که از ته قلب آنرا بگوید. بهشتی است.
بعد از پایان اذان: ۱- صلوات بر پیامبر ۲- گفتن این ذکر: «اللَّـهُمَّ رَبَّ هَذِِهِ الدَّعْوَةِ التَّامَّةِ، وَالصَّلاَةِ القَائِمَةِ، آتِ مُحَمَّداً الْوَسِيْلَةَ وَالْفَضِيْلَةَ، وَابْعَثْهُ مَقَاماً مَحْمُوْداً الَّذِيْ وَعَدْتَهُ،[إِنَّكَ لاَ تُخْلِفُ الْمِيْعَادَ]». (البخاری ۱/۱۵۲ و آنچه در بین کروشه آمده از سنن بیهقی ۱/۴۱۰ روایت شده، وعلامه عبدالعزیز بن باز در کتاب (تحفه الأخیار ص۳۸) سندش را حسن دانسته است). «بار الها! اى پروردگارِ این نداى کامل و نماز بر پا شونده، به محمد صوسیله «مقامى والا در بهشت» و فضیلت عنایت بفرما، و او را به «مقام شایستهاى» که وعده فرمودهاى نایل بگردان، [همانا تو خُلف وعده نمىکنى».
۳- نیز شخص گوید: «وَأَنَا أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيْكَ لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُوْلُهُ، رَضِيْتُ بِاللهِ رَباًّ، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُوْلاً، وَبِالإِسْلاَمِ دِيْناً». (مسلم ۱/۲٩۰). «و من گواهى مىدهم که هیچ معبودى، بجز الله «بحق» وجود ندارد، یکتاست و شریکى ندارد، و محمد صبنده و فرستادهى اوست، من از اینکه الله، پروردگار و محمد، پیامبر و اسلام، دین من است، راضى و خشنودم».
(پس از اینکه مؤذن شهادتین را گفت، این ذکر، خوانده شود). (ابن خزیمة ۱/۲۲۰).