اول: دوران نوباوگی (سه سالگی تا پنج سالگی)
دوران سه سالگی برای کودک، دوران استقلال و ابراز وجود و در عین حال، دوران تقلید و همانندسازی خود با دیگران است. هرگاه کودک در کنار ما به نماز ایستاد، نباید مانع تقلید او شویم و بگوییم: «فعلاً تو باید بازی کنی تا به هفت سالگی برسی، چون هنوز نماز بر تو فرض نشده است». بلکه باید او را به حال خود بگذاریم تا به تقلید ادامه دهد و در خلال آنچه دوست دارد و برمی‌گزیند، استقلال و بی‌نیازی خود را از ما به اثبات برساند و ما- به جز در موارد مخاطره‌آمیز- نباید در رفتار او دخالت کنیم.
اگر کودک، در کنار نمازگزار به نماز ایستاد، اما رکوع و سجود را انجام نداد و شروع به بازی و کف زدن کرد، باید او را به حال خودش واگذاریم. باید بدانیم که در این دوره، ممکن است کودکان از جلو نمازگزاران رد شوند و یا روبروی آنان بایستند و یا بر دوش‌شان سوار شوند، یا گریه کنند. زمانی که مشغول نماز هستیم و کودک گریه می‌کند، می‌توانیم او را بغل کنیم، مخصوصاً هنگامی که ممکن است برایش مشکلی پیش بیاید، یا در خانه کسی نباشد که به او توجه کند. همچنین نباید آنان را به خاطر مزاحمت‌هایی که هنگام نماز خواندن برای ما ایجاد می‌کنند، از خود برانیم.
در این دوران، حفظ سوره‌های فاتحه، اخلاص و معوذتین (سوره‌های ناس و فلق) برای کودک مناسب است.