حکم دشنام صحابه ش
علامه ابن کثیر رحمۀ الله علیه در تفسیر آیۀ کریمه:
﴿إِن تَجۡتَنِبُواْ كَبَآئِرَ مَا تُنۡهَوۡنَ عَنۡهُ نُكَفِّرۡ عَنكُمۡ سَئَِّاتِكُمۡ وَنُدۡخِلۡكُم مُّدۡخَلٗا كَرِيمٗا ٣١﴾[النساء: ۳۱] [۴۴]. می‌نویسد از ابن ابی حاتم و ایشان با سند خودش از ابن مِقسَم روایت می‌کند که فرمود:
در نزد علماء این قاعده مسلم است که:
«شتم أبي بكر وعمر رضى الله عنهما من الكبائر»«دشنام دادن ابوبکر و عمر ب جزو گناهان کبیره است».
سپس ابن کثیر رحمۀ الله علیه می‌فرماید: می‌گویم:
«وقد ذهب طائفة من العلماء إلى تكفير من سب الصحابة».
«گروهی از علماء عقیده دارند که هر کس صحابه را دشنام دهد کافر می‌شود».
این روایت از ابن مالک ابن انس رحمۀ الله علیه نیز نقل شده است.
محمد بن سیرین می‌فرماید:
«ما أظن أحدا يبغض أبا بكر وعمر وهو يحب رسول الله ج »«گمان نمی‌کنم که کسی واقعا رسول الله ج را دوست بدارد ولی با ابو بکر و عمر ب بغض و کینه داشته باشد» [۴۵].
پایان سخنان ابن کثیر رحمۀ الله علیه.
[۴۴] «اگر از گناهان کبیره بپرهیزید که از آن نهی شده‌اید، گناهان صغیرۀ شما را از شما می‌زدائیم و شما را به جایگاه بزرگوارانه‌ای وارد می‌گردانیم». [۴۵] سنن ترمذی