تفسیر
در این آیت خداوند متعال ضمن ترغیب مؤمنین به جهاد و انفاق آنها را به اعتبار ارزش کار و زحمت و فعالیتشان به نفع دین به دو گروه تقسیم می‌کند.
یکی- گروهی که قبل از فتح مکه (پیروز انقلاب رسول‌الله جدر کشورش) ایمان آورده با جان و مال برای پیشبرد و ترقی دین فداکاری کرده‌اند.
دیگری- گروهی که بعد از فتح مکه (پیروزی انقلاب رسول الله ج) باور کردند که واقعاً این دین حق است، و رهبرش بالیقین پیام‌آور الله است. والا از نظر امکانات مادی و ظاهری پیروزیشان غیرممکن بود. و با ایمان و باور صادقانه خویش با رسول‌الله جپیمان وفاداری بستند و از این به بعد با جان و مال فداکاری می‌کردند. خداوند متعال به هر دو گروه وعده نیکو یعنی وعده بهشت می‌دهد. اما با این تفکیک که درجات گروه اول خیلی برتر و عالی است. چون ارزش کاریشان برای هرکس واضح است که بیشتر است. البته چون ممکن بود عده نادان تصور کنند که گروه دوم به علت ترس یا طمع در پست و مقام‌های اسلامی ایمان آورده‌اند، تذکر داد که خیر این گروه نیز صادقانه ایمان آورده و مستحق مژده بهشت شده است. چون اگر اصلاً ایمان نمی‌آوردند و هیچ‌گونه پیمان وفایی نمی‌بستند ولی دست از مخالفت و دشمنی می‌کشیدند و یا بی‌تفاوت می‌ماندند در دین و حکومت رسول الله جهیچ‌گونه مجازاتی و محرومیت از حقوق اجتماعی نداشتند. بنابراین، روشن است که آنها بدون ترس یا طمع صادقانه ایمان آورده و پیمان بسته‌اند لذا مستحق بهشت در آخرت و احترام در دنیا می‌باشند.