اخلاق ۴
﴿أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يُكَذِّبُ بِٱلدِّينِ ١ فَذَٰلِكَ ٱلَّذِي يَدُعُّ ٱلۡيَتِيمَ ٢ وَلَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ ٣ فَوَيۡلٞ لِّلۡمُصَلِّينَ ٤ ٱلَّذِينَ هُمۡ عَن صَلَاتِهِمۡ سَاهُونَ ٥ ٱلَّذِينَ هُمۡ يُرَآءُونَ ٦ وَيَمۡنَعُونَ ٱلۡمَاعُونَ ٧﴾[الماعون: ۱-٧].
«آیا دیده‌ای کسی را که روز جزا را تکذیب می‌کند (۱) پس همان است که می‌راند یتیم را (۲) و برای غذا دادن به مسکین ترغیب هم نمی‌کند (۳) پس ویل است برای نمازگذارانی که (۴) آنها از نمازشان فراموش‌اند (۵) کسانی که خودنمایی می‌کنند (۶) و از دادن ماعون هم منع می‌کنند».