حكم ناسزاگفتن و دشنام دادن به اصحاب و یاران پیامبر ج

کسی که به گونه‌ای آنها را دشنام دهد که به عدالت و دین آنها لطمه‌ای وارد نکند مانند اینکه آنها را به بخیل و خست یا ترسو، یا کم علم و دانش، و یا بی‌زهد و مانند اینها، توصیف کند، این شخص بدعت‌گزار است و سزاوار تأدیب و تعزیر می‌‌باشد، و مشمول این سخن امام أحمد می‌‌شود که می‌‌گوید: «من سب أصحاب رسول الله جأو أحداً منهم فهو مبتدع».

«هر کس یاران پیامبر یا یکی‌‌ از آنها را دشنام دهد، او بدعت گزار است».

اما کسی‌‌ که از اینها تجاوز کند و آنان را پس از رسول اللهجمرتد بداند، و یا عامه صحابه را فاسق بداند، در کافر شدن و بی‌دین بودن چنین شخصی‌‌ هیچ شکی‌‌ نیست، زیرا نص قرآن را تکذیب نموده که در مواضع و جاهای بسیاری‌‌ آنان را مدح و ثناء گفته و رضائیت خدا و مردم از آنها را بیان داشته است.

امام مالک :می‌‌گوید: «من شتم أحداً من أصحاب رسول الله جأبابكر أو عمر أو عثمان أو معاوية أو عمرو بن العاص، فإن قال: كانوا على ضلال أو كفر، قُتِلَ، وإن شتمهم بغير هذا من مشاتمة الناس نكل نكالاً كذا من الصواعق».

کسی که یکی‌‌ از یاران پیامبر را دشنام دهد، خواه أبوبکر باشد و یا عمر و یا عثمان و یا معاویه و یا عمرو بن العاص یا هر کس دیگر از اصحاب، و بگوید که اینها گمراه و یا کافر بوده‌اند، باید این فرد کشته شود، و اگر آنها را دشنام داد به گونه‌ای که مردم همدیگر را دشنام می‌‌دهند، در این حال باید آن شخص به شدت تأدیب و تعزیر شود.

ملا علی‌‌ قاری‌‌ در باره حکم سب و دشنام دادن به صحابه این چنین می‌‌گوید: «من سب أحداً من الصحابة فهو فاسق ومبتدع بالإجماع، إلاَّ إذا اعتقد أنَّه مباح، أو يترتب عليه ثواب، أو اعتقد كفر الصحابه، فإنَّه كافر بالإجماع».

«هر کس یکی‌‌ از اصحاب را دشنام دهد، بنا به رأی اجماع علماء این فرد فاسق و مبتدع است، مگر اینکه آن شخص معتقد به مباح بودن آن باشد یا اینکه دشنام دادن به اصحاب را موجب ثواب و پاداش بداند و یا اینکه معتقد به کافر بودن اصحاب باشد، که در این صورت بنا به رأی و اجماع علماء چنین فردی، کافر است».