۳- غفلت از ذکر الله ﻷ
خداوند در [قرآن کریم] میفرماید: ﴿وَمَن يَعۡشُ عَن ذِكۡرِ ٱلرَّحۡمَٰنِ نُقَيِّضۡ لَهُۥ شَيۡطَٰنٗا فَهُوَ لَهُۥ قَرِينٞ٣٦﴾[الزخرف: ۳۶].
«هرکس از یاد خدا غافل و روگردان شود، اهریمنی را مأمور او میسازیم و چنین اهریمنی همواره همدم وی میگردد و گمراه سرگشتهاش میسازد». (یعش) یعنی: غافل میشود، اعراض میکند، روی میگرداند، روی بر میتابد.
بخاطر اینکه بسیاری از مردم از ذکر خداوند روی برگردانده اند و کتابش [قرآن] را رها کرده اند، خانه هایشان را پر از ابزار و آلات لهو و [لعب] و غفلت پر کرده اند و وقت های خویش را با بازی و بیهودگی میگذرانند، لذا شیطان بر آنها سلطه پیدا کرده و آنها را به انجام گناهان برانگیخته است، و رابطه میان زوج هایی [همسران و شوهران] که باهم محبت داشته اند و صمیمیت میان دوستان را از بین برده است، همین که خانه و قلب هایشان از ذکر خدا خالی شده است، شیاطین آنها را گرفتار کرده و بر آنان چیره شده است. پس قلب ها را با وسوسه ها، اوهام و دودلی ها لبریز و خانه ها را با مشکلات و دشمنی ها پرکرده است. هنگامی که شخصی به خانه اش وارد میشود سینه اش منقبض میگردد[یعنی با آغوش باز خانواده اش را ملاقات نمیکند] و دلش میگیرد و لبخند روی لبش از بین میرود و بجای اینکه با همسر و فرزندانش با سلام و خشرویی و مهربانی برخورد کند با چهره ای عبوس و ترش گرفته و زبانی بد وارد خانه میشود، و همسرش نیز همین رفتار یا شبیه آن را با او انجام میدهد پس دشمنی ها زیاد ومشکلات برانگیخته میشود، دوستی ومهربانی بین طرفین قطع میگردد وکارهای ناپسند، فحش و خشم و دشمنی جای دوستی ها را میگیرد. امام مسلم /در کتاب صحیح خود از پیامبر اکرم صروایت میکند که آن حضرت صفرموده است: «إذَا دَخَلَ الرُّجُلُ بَيتَهُ فَذكرَ اللهَ ﻷ عِندَ دُخُولِهِ وَعِندَ طَعَامِهِ، قَالَ الشَّيطَانُ: لاَ مَبيتَ لَكم ولاَ عَشَاءَ، وَإذَا دَخَلَ فَلَم يَذكرِ اللهَ عِندَ دُخُولِهِ قَالَ الشَّيطَانُ: أدرَكتُمُ المَبِيت، وَإذَا لَم يَذكرِ اللهَ عِندَ طَعَامِهِ قَالَ: أدرَكتُمُ المَبِيتَ وَالعَشَآءَ») [٧](. ترجمه: «وقتی که شخص وارد خانه اش میشود و هنگام ورود و غذا خوردن خداوند را بیاد آورد، شیطان (به همراهانش) میگوید: برایتان نه جایی برای گذراندن شب ونه شامی است، وهنگامی که[آن شخص] داخل میشود به وقت دخول ذکر خداوند را بجای نمیآورد شیطان میگوید: جایی برای شب گذراندن را یافته اید و اگر هنگام غذا خوردن خدا را یاد نکند، میگوید: جای شب گذراندن و شام را یافتهاید».
[٧] مسلم (۱۰۳)، کتاب الاشربة، جابر بن عبدای.