داخل خانه

رسول اکرمصبه ما اجازه ورود داد؛ لذا وارد خانه نبی این امت شدیم تا نگاهی به آن بیندازیم.

صحابهشحقیقت محتویات این خانه از قبیل اثاث، رخت‌خواب و سایر وسایل آن را برای ما روایت می‌کنند. ما می‌دانیم که نگاه کردن به داخل خانه‌ها و اتاقهای مردم و جستجو در این مورد، درست نیست. اما به خاطر تأسی و الگوپذیری، نگاهی به این خانه می‌اندازیم تا از محتویات آن مطلع شویم. این، خانه‌ای است که بر اساس تواضع و فروتنی بنیانگذاری شده و سرمایه‌اش، ایمان است. مگر نمی‌بینید که بر دیوارهایش هیچگونه عکس و تصویر جانداری مثل بسیاری از خانه‌های امروزی، آویزان نشده است. زیرا رسول اللهصفرموده است: «لاَ تَدْخُلُ الْمَلاَئِكَةُ بَيْتًا فِيهِ كَلْبٌ وَلاَ تَصَاوِيرُ». [بخاری و مسلم]

«فرشتگان به خانه‌ای که در آن سگ و یا تصویر باشد، وارد نمی‌شوند».

نگاه دیگری به خانه پیامبرصبیندازید تا برخی از وسایلی را مشاهده کنید که آن‌حضرتصدر زندگی روزانه‌اش از آن‌ها استفاده می‌نمود.

ثابتسمی‌گوید: انس بن مالکسلیوانی ضخیم را که از چوب ساخته شده و با قطعه‌ای فلزی بسته شده بود، به ما نشان داد و گفت: «ای ثابت! این، لیوان رسول اللهصاست». [روایت ترمذی]

پیامبر اکرمصدر این لیوان، آب، شیره خرما، عسل و شیر می‌نوشید. [روایت ترمذی]

انسسمی‌گوید: رسول اللهصهنگام نوشیدن آب، سه بار تنفس می‌کرد. [بخاری و مسلم]

و نبی اکرمصاز تنفس کردن داخل ظرف، منع فرمود. [روایت ترمذی]

اما شاید زرهی که رسول خداصدر روزهای سخت جهاد و مبارزه در میدان‌های نبرد از آن استفاده می‌نمود، داخل خانه نباشد. زیرا طبق گفته عایشه صدیقهل، آن‌حضرتصآن را در برابر سی صاع جو که از یک یهودی قرض گرفته بود، در رهن گذاشت. [بخاری و مسلم] و هنگام وفات پیامبر، آن زره، همچنان نزد همان یهودی بود.

رسول اکرمصسرزده و ناگهانی نزد خانواده‌اش نمی‌رفت تا مبادا غافلگیر شوند. بلکه با اعلان قبلی وارد خانه می‌شد و هنگام ورود، سلام می‌کرد. [زاد المعاد:۳۸۱/۲]

با چشمی جستجوگر و قلبی آگاه به این حدیث رسول اکرمصفکر کنید که فرمود: «طُوبَى لِمَنْ هُدِىَ إِلَى الإِسْلاَمِ وَكَانَ عَيْشُهُ كَفَافاً وَقَنَعَ». [روایت ترمذی]

یعنی: «خوشا به حال کسی که به سوی اسلام هدایت شده و زندگیش، به اندازه کفاف بوده و به همین، قانع باشد».

به حدیث دیگری گوش بسپار که نبی اکرمصفرمود: «مَنْ أَصْبَحَ مِنْكُمْ آمِنًا فِى سِرْبِهِ، مُعَافًى فِى جَسَدِهِ، عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ، فَكَأَنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا بِحَذَافِيرِهَا». [روایت ترمذی]

یعنی: «هر کس صبح کند در حالی که از درونش، احساس امنیت می‌کند و بیمار نیست و قوتِ آن روزش را دارد، گویا همه دنیا برایش فراهم شده است».