كثرت ذكر خداوند متعال

مربی اول، پیامبر این امت، محمد مصطفیص، بهره وافری از عبادت و ارتباط قلبی با خداوندﻷداشت. او، نمی‌گذاشت که لحظه‌ای از وقتش، بدون ذکر و سپاس خداوند و استغفار، سپری شود. با وجودی که گناهان گذشته و آینده‌اش مغفرت شده بود، اما وی، بنده‌ای شاکر و سپاسگزار بود. او، جایگاه پروردگارش را خوب شناخته بود؛ لذا به دعا و نیایش می‌پرداخت. همچنین ارزش لحظات زندگیش را می‌دانست؛ از اینرو از وقتش خوب استفاده می‌کرد و آن را در راه طاعت و عبادت، سپری می‌نمود.

عایشهلمی‌گوید:‌ رسول اللهصدر هرحال به یاد خدا بود. [روایت مسلم]

ابن عباسلمی‌گوید: ما می‌شمردیم که رسول اللهصدر یک مجلس، صد بار می‌گفت: «رَبِّ اغْفِرْ لِى وَتُبْ عَلَىَّ إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ». [روایت ابو داود]

یعنی: «پروردگارا! مرا مغفرت کن و توبه ام را بپذیر؛ همانا تو، توبه پذیر و مهربانی».

ابوهریرهسمی‌گوید: شنیدم که رسول اللهصفرمود: «به خدا سوگند، من روزانه بیش از هفتاد بار از خداوند طلب مغفرت کرده، توبه می‌نمایم». [روایت بخاری]

ام المؤمنین ام سلمهلمی‌گوید: هنگامی که رسول اللهصنزدم بود، بیشترین دعایش این بود که: «يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ». [روایت ترمذی] یعنی: «ای گرداننده دل‌ها! دلم را بر دینت استوار نگه دار».